Sześćset dwadzieścia koron. Może nieco mniej niż miał nadzieję, ale i tak znacznie więcej niż się spodziewał. I zdecydowanie więcej niż był wart ładunek. Jakby było tego mało, chęć zapłacenia im kolejnych sześciuset koron za sam transport ładunku... Sporo, jak za kilka dni łatwej roboty. Wyjaśnienia kupca nie wyjaśniły nic. Ku rozczarowaniu Lothara Maksymilian zdecydował się rżnąć głupa. Lothara może i mile łechtałoby pełne zaufanie ze strony szacownej kompanii handlowej i powierzenie im ładunku, który przecież mogli gdzieś upłynnić za kilka tysięcy koron (skoro działka dla przewożących towar to sześćset koron, to sam towar musiał być wart z dziesięć, dwadzieścia razy tyle) i zniknąć... ale za dużo już widział szalbierstw. Albo za bardzo patrzył po sobie. Cóż, na pewno nie zaszkodzi przeczytać dokumentu.

- Pozwolicie, że przeczytam dokument i skonsultuję go ze wspólnikami przed podpisaniem? Za godzinę będę z powrotem - zaproponował. A oprócz Axela, Bernhardta i Wolfganga, zamierzał także zapytać jakiegoś prawnika, na wypadek gdyby sam przegapił jakieś kruczki. Może i "tysiąca koron kary za każdy dzień spóźnienia" by nie przegapił, ale że prawniczego języka nie znał, wolał upewnić się, że nie wpakuje siebie i innych w bagno.