Richards wiedziała kiedy przestać. Chędożona statua nie dawała się suwać po szynach tak wygodnie, jak chciałaby dziewczyna. Mimo bólu w mięśniach nóg i ramion, napiętych i drgających boleśnie, efekt działań okazał się być dyskusyjny.
Sapnęła cicho ostatni raz, nieustępliwie wbiła dłonie w łydki postaci z postumentu, ale nie zmieniło to zupełnie nic.

Sugestia Malvolii, by zmienić kierunek pchania, nie spodobała się Val zupełnie. Zachód? W stronę ściany budynku? Nie za mądre na oko, ale skoro pan Warren olewał kierunek północny można zmusić go do ruchu w inną stronę.

- Niech będzie, spróbujmy zmienić stronę. Popchniemy razem, ale może najpierw uda się obejrzeć łapkę figury. Gdybyście mnie podsadziły, obejrzę sobie tą wyciągniętą dłoń. Może uda mi się ocenić jaki kształt mógłby pasować do ręki posągu.

Informacja o zagadkach i rebusach zaskoczyła driverkę. Brzmiała tak niedorzecznie, że musiała być prawdziwa. Co gorsza pojawiło się w niej szarpiące nerwy przekonanie, że cholerny cwaniak z kamienia wyciąga rękę po jej klejnot. Irracjonalna złość opanowała Valerię, chciała skopać postument po cojones, zakichany złodziej klejnotów powinien odpokutować bólem własnych.

Co gorsza, piękny rubin na pewno nie był naturalnym kamieniem, nikt nie używałby tak cennych przedmiotów jako kluczy, nawet najbardziej nadziany i ekscentryczny dziwak. Zatem setka tysięcy która obciążała jej kieszeń skurczyła się nagle stukrotnie.

Może jednak wyciąga złe wnioski? Może dłoń Warrena potrzebuje czegoś innego? Miecza, kufla, kamiennego dildo?

- Emmo, Malvolio, pomóżcie mi wdrapać się na górę. Zobaczymy co powinno zadowolić paluszki imć Warrena.