Emmerich zniknął w świerkowym młodniku a pozostali ruszyli przed siebie. Obserwowali ślady, jakie zbójcy zostawili, gdy poruszali się tą samą drogą jakiś czas przed nimi. Coruja szacowała, że napastnicy wyprzedzali ją o godzinę, najwyżej kilka. Przewaga konnych rosła jednak z każdym krokiem pieszej kolumny.

Na rozstajach, a było to jakieś pół godziny od momentu odcięcia Emmericha od drzewa, łowca faktycznie dołączył. Tempo, w jakim się uwinął mogło zdumiewać z uwagi na bolesne pobicie, jakiego doznał stosunkowo niedawno. Dalej ruszyli wspólnie.

Po dwóch godzinach Albrechtowi wyrwało się ciche westchnienie.
- Cywilizacja.
Elfowie obserwowali ślady bytności ludzi od pewnej chwili. Ścięte na różnej wysokości pnie wzdłuż drogi, ślady ciągnięcia, psie łapy. Chwilę później z lasu wyłoniło się sioło a za nim, na drodze ku Tempelhof, rozlewały się puste połacie terenu zasypane śniegiem.

We wsi, pod zajazdem, przy żłobie stały cztery strudzone konie.