Walka na dolnym piętrze wieży

Rufus nie wahając się zaszarżował na nabliższego hobgoblina, starając się nie wpaść na spanikowane świniaki. Pierwszy cios mistycznego topora otarł się o okryte kolczugą ramię przeciwnika, niestety drugi został sparowany puklerzem. Hobgobliński żołdak w odwecie zamachnął się toporem, jednak cios odbił się od duchowej tarczy chroniącej pół-orka, która zaiskrzyła się w wyładowaniu purpurowej energii. Drugiemu jednak udało się podciąć Rufusa gizarmą i obalić na ziemię. Emi zaś zwinnie jak pantera skoczyła do przodu, dźgając sztyletem ciężkozbrojnego hobgoblina.
Kopnięcie pod kolano w wykonaniu Mikela zachwiało walczącym z nim hobgoblinem, który nie mogąc się bronić padł na ziemię, jednocześnie wystawiając się na ataki całej trójki bohaterów - potężne cięcie Mikela i dźgnięcie czarnego sztyletu Emi sprawiły, że Kieł był martwy, zanim jeszcze gruchnął o ziemię obok Rufusa. Wojownik doskoczył do następnego hobgoblina, przypadł do ziemi, szerokim kopnięciem podbił jego nogi do góry, jednocześnie uderzając barkiem i posyłając przeciwnika z wielkim impetem na leżące obok ciało. Kończyny Mikela wydawały się działać niezależnie od siebie, przez cały ten czas wyprowadzając cięcia i kopniaki.
Ciężkozbrojny w międzyczasie doskoczył do Emi od boku, w ruchu wypowiadając kilka słów wzmocnionych magią (w których Emi rozpoznała zaklęcie byczej siły) i z potężnym zamachem uderzył swoim korbaczem - cios minął dopplerkę zaledwie o milimetry.

Rufus podniósł się zaskakująco szybko jak na kogoś w pełnym pancerzu i wzniósł oburącz swój duchowy topór, po którego stylisku zaczęły przeskakiwać wyładowania elektryczności. Zanim leżący obok niego hobgoblin zdołał się zasłonić, ostrze wbiło się w jego ciało, przebijając tors i zagłębiając się w ciele pod nim.
Kolejny przeciwnik desperacko zamachnął się gizarmą, powalając Emi, po czym spróbował odsunąć od Mikela, ale niemal potknął się o kwiczącego przeraźliwie prosiaka.
Emi ponownie spróbowała odpalić rażącą kwasem różdżkę, jednak tym razem jej się nie udało, podczas wstawania została zaś dwukrotnie trafiona, pchnięciem gizarmy i potężnym uderzeniem korbacza.
Mikel tygrysim rucherm skoczył w prawo, dopadł do ciężkozbrojnego, chwycił jego ramię dźwignią i z pewnym wysiłkiem przerzucił przez swoje plecy, kładąc go na zgrabnej stercie hobgoblinów i jeszcze chlastając po drodze szablą. Emi także wykorzystała moment, by dźgnąć go sztyletem, a gdy wróg już upadł, Mikel poprawił mu potężnym kopnięciem w głowę.
Ciężkozbrojny kapłan podniósł się mamrocząc modlitwy, w międzyczasie otrzymując cios od Mikela. Jego pancerz wytrzymał uderzenia topora Rufusa, który syknął z irytacją widząc jak rany kapłana się zasklepiają. Gdy tylko tamten stanął na nogach, wymierzył cios Emi, dopplerka jednak bez trudu uniknęła lecącego na jej głowę korbacza.

Pół-ork spojrzał z aprobatą w stronę Mikela, który posyłał na ziemię kolejnych przeciwników, ich współpraca świetnie się sprawdzała. Spryskany krwią wrogów i czując obecność zachęcających go do dalszego mordowania duchów przodków (co było jednocześnie ekscytujacym i nieco niepokojącym uczuciem) zamachnął się z impetem toporem na wrogiego kapłana. O ile pierwszy cios jedynie przebił pancerz hobgoblina na piersi, to tuż przed drugim uderzeniem wyładowania na toporze zmieniły barwę na czarną, a trafiony nim ciężkozbrojny padł na leżące mu pod nogami trupy, jakby broń Rufusa wyssała z niego resztki życia. Emi chciała skoczyć zza plecy innego z przeciwników, ale ledwie zdążyła zrobić krok, a wykorzystał to hobgoblin, podcinając jej nogi i posyłając na ziemię. Leżąc, Emi sięgnęła do bandoliera i wypiła miksturę leczącą.
Mikel przeskoczył zaś nad leżącą Emi i obalił walczącego z nią przeciwnika, kopiąc już leżącego w stronę Rufusa.

Rufus doskoczył do wystawionego mu hobgoblina, siekąc toporem, ale ten okazał się bardzo zawzięty w woli przeżycia, odsunął się przed pierwszym atakiem, a drugi nie zdołał go zabić, tylko kalecząc bark. Tamten sięgnął po topór, którym wciąż leżąc chciał trafić Emi (która jednak zwinnie odskoczyła na bok), i ostrożnie zasłaniając się tarczą, spróbował wstać tylko po to, by topór Rufusa zmiótł mu głowę z karku. Ociekający krwią korpus opadł na ziemię

Emi widząc że walka na parterze się kończy, wypiła kolejną miksturę leczenia i poszła do drzwi sprawdzić czy za nimi się nikt nie skrywa. Ominęła uspakajające się już świnie i zajrzała do bocznego pomieszczenia, które okazało się być zwykłym wychodkiem. Nie było w nim żadnych niebezpieczeństw, poza kilkoma dziurami prowadzącymi wprost do szumiącej w dole rzeki. Mikel dopadł do schodów prowadzących na piętro wieży i zatrzymał się, słysząc jakieś ruchy, na piętrze wyżej - rozmowy, warknięcia? Ciężko było zrozumieć przy hałasie na zewnątrz.

Rufus zaczął się zastanawiać, czy druid, Laura, Jace i pozostali nie potrzebują pomocy na dziedzińcu, skąd słychać było odgłosy zażartej walki, jednak widząc że jego przyjaciel kieruje się na górę wieży, podążył za nim. Tak samo uczyniła doplerka.