Ależ przeto mości Komturze, ino my Bracia Zakonni skromni, lecz na ziemiach nam nadanych mocą przekazu Bożego winni jesteśmy o dobro ludu bożego dbać. Kimże jest pasterz co to owiec swych nie zna i ceny i skór i mięsa na pamięć, by denar zarobiony w handlu z ich spragnionymi w zysk ku uciesze ludu bożego doprowadzić i dzieło miłe Stwórcy odczynić? Zaiste, tak jak dobry pasterz opiekuje się owcami, lecz owce pastwisk i schronienia na zimę potrzebują, gdyż my bracia skromni i pokorni słowu Pańskiemu nie dla siebie, lecz ku Miłości Boga Żywego na pokusę grzechu ciężkiego jakim są dobra materialne się wystawiamy. Jednakże wierni po czasy ślubom naszym, ubóstwa i czystości myśli i serc naszych które Bogu i Panience Najświętszej składaliśmy silni w wierze i ufni nadziei na bark wzięliśmy by wola Ojca Bożego, Namiestnika Piotrowego, Orędownika Boga o Państwie Kościelnym na tych ziemiach się spełniła.