Noc pod rodzinnych dachem minęła Traivyrowi dość spokojnie, a sen, miejscami niezbyt przyjemny, skończył się całkiem dobrze.
Z drugiej strony - Traivyr w sny nie wierzył, bo jak do tej pory żaden mu się nie sprawdził.

Po śniadaniu, żegnany uściskami i tysiącem dobrych rad Traivyr ruszył na spotkanie z towarzyszami wyprawy, tym bardziej wyczekiwane, że mógł znów zobaczyć Astrid. Taaaak... od niektórych rzeczy można było się uzależnić.
Najpierw jednak odwiedził Tessarię. Na szczęście elfka miała zapasy alchemicznego ognia, których nie nadwyrężyły zakupy, jakich dokonał Akial. Najwyraźniej kotowaty kompan też uznał, że trolle najlepiej zwalczać ogniem.

* * *

Droga przez las miała tym razem całkiem inny charakter - był to całkiem przyjemny spacerek drogą wiodącą między ośnieżonymi drzewami.
Czy ktoś ich obserwował? Tego Tirian nie wiedział, bowiem nikogo nie zauważył. Śnieżka też niczego ani niczego niepokojącego nie dostrzegła.

W strażnicy okazało się, że odbili Argenteę w ostatniej chwili. I ze komuś zniknięcie szlachcianki niezbyt się spodobało.

- Ale ktoś poszalał... Gorzej, niż po bójce w wiejskiej gospodzie. - Traivyr pokręcił głową. - Izoze, jako mefit, nie mogła narobić takich zniszczeń. Jeśli to ona brała w tym udział, to z pewnością nie była sama.
Na szczęście nie wynajęto ich do sprzątania.

Pierwszą poważną przeszkodę na ich drodze stanowiła banda nieco zziębniętych szkieletów. I Traivyr doszedł do wniosku, że do ich pokonania musiałby zużyć większość zaklęć, a idea walki dla samej walki niezbyt do niego przemawiała.
- Obejdźmy je szerokim łukiem - powiedział. - Moje czary nie zwalą ich z nóg, a jeśli każda kropka na mapie oznacza podobne przyjemności, to będziemy mieli jeszcze okazję do rozprawienia się z jakimś przeciwnikiem.