| Zimna furia wypełniła martwe serce Yusufa. Tyle planów. Tyle przygotowań. Wszystko w pył w ułamku sekundy. Gdyby był wciąż żywy jego dłonie trzęsły by się z powodu gigantycznego wyrzutu adrenaliny. Ale był martwy. Zamiast typowej, fizjologicznej reakcji zaczął płakać. Krwią. Dwie wąskie strużki wypłynęły z jego oczu i urwały się tak szybko jak zaczęły. Nie miał czasu na żal, miał przed sobą pracę. Mnóstwo pracy.
Ale zanim zabierze się za nią musiał ukarać winnych porwania się na samo Prawo. Mitra nie był perfekcyjny, Yusuf nie widział w nim dosłownego Boga, ale widział w nim bratnią duszę, kogoś gotowego podjąć się obowiązku stanowienia prawa. Idea że ktoś mógłby porwać się na majestat kogoś kto zrobił tak dużo dobrego dla wampirzego ludu, kto tak łagodnie prowadził ich w przyszłość, przygotowując ziemię pod nasiono wspólnego życia ludzi i wampirów... Ta myśl wypełniała go niepochamowaną odrazą.
Będzie musiał znaleźć winnych i ich ukarać. Będzie musiał ich wszystkich osądzić, a nazwiska podane przez Patera były dobrym punktem dla rozpoczęcia poszukiwań.
- Wypruję wnętrzności z winnych i upewnię się że spotka ich Ostateczna Śmierć. - oznajmił wszystkim - A przedmioty odzyskamy przy okazji. Będziemy potrzebowali bezpiecznej kryjówki i dobrej linii telefonicznej, najlepiej bezpośrednio przeciągniętej żeby nikt nie mógł się pod nią podpiąć. - zwrócił się do murzyna - Jak przypuszczam nasze dawne... domeny zostały zagrabione?
Milczeniem pominął to że "emerytura" i zejście z linii walki były grzechem. Oni też zawiedli Mitrę i zawiedli Prawo, pozwalając by gniazdo węży wyrosło niekontrolowane na ich terenie. Ich też osądzi za grzech lenistwa. Ale do tego dojdzie później. |