70 cykli. Minęło co najmniej kilka pokoleń. Nawet gdyby miał jakąkolwiek możliwość wrócić na stepy za Wielką Wodą, czy było w ogóle po co? Czy inni Navaho jeszcze istnieją, nie wspominając już o kimkolwiek z jego plemienia? To tylko pierwsze z pytań, jakie przychodziły mu do głowy. Chwilę później ślad po nich zaginął, na wieść o śmierci Mitry.

Mitra był niemalże jak wódz wielkiej, Londyńskiej wioski, któremu należał się szacunek za nieskończoną mądrość. Był jedynym powodem, dla którego pobyt w Europie dla Utamukeeusa w ogóle miał sens. Jedyną istotą, która na tak dużą skalę mogła autentycznie pomóc Matce Ziemi w wyleczeniu jej ran po Wielkiej Wojnie. Tam gdzie za jego życia świeciło Słonće, teraz zapadnie Wieczna Noc. Jego duch powinien opuścić ten Świat, ale czy to możliwe, że głos w głowie który słyszał przy przebudzeniu, to Mitra z Zaświatów próbujący teraz komunikować się?

Indianina od środka rozpierał gniew, ale zacisnął tylko mocno pięści i próbował nie dać po sobie tego poznać. Obiecywał sobie, że pierwszą rzeczą, którą zajmie się, gdy cała sytuacja się wyjaśni i ustabilizuje, będzie wytropienie tych kundli odpowiedzialnych za śmierć Wodza Londynu. Wytępi, wyrżnie ich w pień, a ich skalpy porzuci w najbardziej niedostępnym miejscu jakie znajdzie, aby ich duch nigdy nie zaznał spokoju.

"A więc nadszedł ten czas, kiedy naprawdę stałem się Samotnym Wilkiem."

Na razie jednak skupił swoją uwagę na rozmawiających. Paw zadał kilka trafnych pytań, co zaskoczyło Navaho, bowiem nie spodziewał się, że to on z całej gromady będzie głosem ewentualnego rozsądku. Odpowiedź i reakcje trzech nieznajomych mogły być decydujące o... w zasadzie o wszystkim.