Loftus starał się zachować spokojny, rozważny ton głos, choć wewnętrznie było robiło mu się gorąco.
- Panie Otto von Wernicki przypomnę, że podchodząc do negocjacji daliście zgodę na wstępne warunki które przekazałem Waszemu posłowi. Przysięgaliście na honor szlachcica stosować się do nich, a w ich było jedynie o przepuszczeniu części wozów i żołnierzy. Nie było w nim mowa o jucznych koniach, czy innych wyjątkach. - Mag powoli wyrażał każde słowo. Wyciągał również rękę w stronę dowódcy Granicznych w znaku, aby ten dał mu dokończyć.
- Możliwe jednak, że w ogólnym pośpiechu i z uwagi na warunki w jakich przyszło mi je przekazać, powstało pewne nieporozumienie. Nikt z obecnych tu nie ma zamiaru podważać słowa łaskawego Pana, a i mnie w szczególności od tego daleko. Nie uchodzi wszystkich uwadze, że wykazujecie dobrą wolą w tych negocjacjach. Niech więc tak pozostanie, myślę że i druga strona wykaże dobrą wolę i zrozumienie. - Mag wił się w słowach jak nigdy wcześnie, dając czas obrońcom na przemyślenie sprawy. Drugą rękę wyciągnął też i ku nim, aby i Ci dali mu skończyć mówić i mu nie przerywali.
Zastosować możemy klauzula rebus sic stantibus. Proponuję, aby juczne konie były obciążone identycznie jak konni ze standardowymi jukami. W ramach zadośćuczynienia Siły Granicznych wyprawiły sobie swoistą wystawną, bogatą ostatnią wieczerzę przed opuszczeniem tego terenu działań. Uczczą w ten sposób zawarty traktat, a dobrze najedzeni i syci będą mniej skłonni do jego negowania. Obrońcy nie potraktują tego jako naruszenie pozostawionych w obozowisku dóbr. Wszak w jego myśl bydło musiałoby pozostać nietknięte, chyba że zostałoby załadowane na wozy. Ewentualnie ten punkt mógłby doprecyzować wasz komornik, a ze strony obrońców Dziewica z Meissen, jako przedstawicielka ludu. - Mag poszukał wzrokiem wskazanych osób.
- To pozwoli przejść do dalszego punktu i nie będziemy mitrężyć czasu.