Echa przebrzmiałych skowytów, urwanych pisków i zatraconych krzyków rozpaczy odbijały się w dźwiękach miarowym kroków stalowych podeszw pancerza wspomaganego przemierzającego wymarłe pomieszczenia Azylu numer 47. Pustka utkana z ludzkich i mutanckich ciał wypełniała betonowo-stalowe korytarze podziemnego kompleksu. Zagrożeń nie było. Wojskowa nie znalazła również żadnych zdobyczy. Do ogólnego bilansu zysków i strat nie wliczyła jednak świętego spokoju, który dzięki ich interwencji zagościł na dobre w przyszłym domu Starej-Nowej Nadziei.

Zgoła inaczej miała się sytuacja na zewnątrz metalowych wrót. Po skończonym zwiadzie złożyła krótki raport nadany przez krótkofalówkę w alfabecie Morse’a:

Cytat:

Kompleks czysty.

Następnie zawróciła do głównego wyjścia z bunkra. Gdy przeszła przez prowizorycznie rozblokowany właz zastała znacznie więcej, niż wypaloną przez słońce pustyni nieprzyjemnie sypką glebę. Wszędzie walały się mechaniczne i ludzkie szczątki Syndykatu. Z większości rannych nie pozostało wiele, a tym co przetrwało porzucone zajmowały się oddziały kawalerii z Disc City. Widok ten przyniósł Bogumile ulgę - misja została zakończona, a zadanie w większości wykonane. Co ważniejsze wszystkie Trojaczki żyły i miały się nieźle.

Żyleta zdjęła hełm i z radością przywitała się z Lennym i resztą znanych jej chłopaków z oddziału salutując prześmiewczo - raz jedną, raz drugą ręką - całej grupie. Po ocenie stanu ich małej komitywy zwabiona niewyraźną miną Bożydara przyklękła do dychającego jeszcze fałszywego Vanhoose i przyjrzała się rannemu. Wszyscy spece i żołnierze z jej nadrzędnej jednostki znali ją mniej jako "Maszynę do Zabijania", a bardziej jako "Anioła Miłosierdzia".

- "Co chcesz zrobić?" - wymigała do brata.