Przez umysł byłego szpiega przesuwały się obrazy. Cały czas przypominał sobie z najdrobniejszymi szczegółami osoby siedzące w restauracji. Któraś z nich była ucholem Scythi Fernicus. Tylko kto? Kto znał ich lokum i wiedział o czym była mowa z Loebem? Może nie wiedział, po prostu donosił szlachciance o wszystkich gościach kingpina a jej inni informatorzy szukali ich w kopcu? Tak czy inaczej, odkrycie kto donosi byłoby cenną kartą w interesach z Derekiem. O wszystkim wiedzieli ochroniarze, jednak tych sondowała Yoshiko i nic nie wskazywało na ich zdradę. Wiedział też księgowy, a jego nikt nie sondował. Może ktoś w knajpie potajemnie robił zdjęcia i Jayden tego nie zauważył? A może to, że Fernicus ich znalazła było przypadkiem? Jayden nie wierzył w przypadki. Przy następnym spotkaniu chciał przyjrzeć się księgowemu i sprawdzić jak się zachowa podczas rozmowy i gry w wykrywacz kłamstw.

Tymczasem trzeba było się przyszykować do odwiedzin w wysokiej części kopca. Diederik wbił się w wytworne szaty, w których śmiało mógł uchodzić za nieco zubożałego szlachcica jakich wielu. Wymienił też uwagi co do strojów z zainteresowanymi tym tematem. Yoshiko pasowała jej orientalna szata – wyglądała jak artystka. Problemem mogli być Venris i Vir, bo żaden z nic nie wyglądał jak koneser sztuki, choć jako ochroniarze mogli być jak najbardziej na miejscu.
Podczas spotkania z Fernicus trzeba było cały czas grać w grę. Udawali wysłanników bogatego szlachcica udających biznesmenów. Nie warto było od razu pokazywać kart, choć Fernicus wiedziała, że oni wiedzą.

Jayden udał się też do lokalne infoteki, gdzie poświęcił cały dzień na przeglądanie pokaźnego wolumenu danych – newsy gospodarcze, historia największych budynków, handel, plotki, sztuka, Zycie wyższych sfer, muzyka, niewyjaśnione zaginięcia ludzi, seryjne morderstwa. Oraz, między innymi, plany podkopca. Cała reszta to była zmyłka, w razie gdyby ktoś śledził jego wyszukiwania.