Decyzją równego jej rangą wojskowego syndykackie ścierwo z ludzkimi odruchami wobec dzieci zostało zabrane na noszach do zmiennopłatu i ułożone w bezpiecznej, bo dalekiej od wszystkich ludzi Nowej Nadziei, lokacji.

Los złodupca, w żadnej minucie ostatnich czternastu godzin nie został przesądzony i tak miało pozostać do procesu oraz poprzedzającego go przesłuchania w Disc City. Kolejny problem z głowy - więcej włosów do rwania sobie z głowy na inną okazję.

Miła pod ramię z Darem weszła po raz ostatni do betonowego schronu, którego miała nadzieję już nigdy więcej nie oglądać. Tam na miejscu, w zapewniającym względną prywatność półmroku korytarza nastąpiło oficjalne przekazanie trofeów z ostatniej misji. Boguchwał oddał siostrze kość pamięci wraz z nadzieją na upojną noc z niezbyt zachęcającym typem oraz większą część swojego wyposażenia, która mogła utrudnić mu pieszy powrót po zostawiony w osadzie wóz, kiedy już upora się z systemami Azylu. Na koniec bracia wymienili się kilkoma uroczymi spostrzeżeniami na temat zawierającej ten sam genotyp co ich macicy wojskowej i po krótkim uścisku ustalili, że Bożydar zabiera też resztę chłamu jaki nazbierali w tej drodze przez mękę.

Pożegnanie z Boguchwałem zostawiło jak zwykle zadrę w duszy Miłej, która wraz z życzeniami powodzenia i szybkiego powrotu do domu pozostawiła mu parę siniaków na ramionach od przytulenia i niebolesnego całusa na czole.

Po zebraniu odziedziczonych i własnych rzeczy zapakowała swoje cztery litery na pokład zmiennopłatu i nie zwracając uwagi na resztę rozgrywających się scen zasnęła w pancerzu na zajętym przez siebie miejscu w rogu kabiny transportowej. Kość pamięci tkwiła w wewnętrznej kieszeni odzienia pod pancerzem, bezpieczna jak sama Starsza Kapral.