W swojej drugiej książce Nosowska ponownie rozprawia się z dylematami codzienności. Autorka opowiada o przesycie technologią, trudnych relacjach z rodziną czy walce o własne zdanie. Na ogół wychodzi jej dobrze, choć nie obeszło się bez kilku zgrzytów.
Całość z miejsca przyciąga uwagę kolorową okładką oraz dużymi ilustracjami. Publikacja jest nastawiona na to, aby szybko się ją czytało, więc każdy rozdział ma zazwyczaj nie więcej niż trzy strony. Gdyby skondensować treść samych tekstów, to otrzymujemy narrację o życiu na własnych zasadach, czyli bez oglądania się na innych. To rzecz jasna truizm, ale dość sprawnie przyrządzony i podany. Podoba mi się retoryka, która wręcz zachęca do łamania utartych norm, jeśli nie czujemy się z nimi dość dobrze. Większa część książki traktuje o docieraniu do siebie, co jest z pewnością zdrowym, potrzebnym przekazem. Z całą pewnością trafi to także do tych, którzy są w jakimś stopniu introwertyczni i lubią tworzyć własne mikroświaty.
Jednocześnie wydaje mi się, że tak intensywne skakanie po różnych tematach sprawiło, że ostateczne Nosowska porusza je tylko w podstawowym stopniu. Odniosłem również wrażenie, że część tekstów, choć pisanych w dobrej wierze, zostało popełnionych w pośpiechu (na przykład ten o Instagramie). Anegdoty z życia autorki są ciekawe, ale wygląda to trochę gorzej, kiedy musi wymyślić coś czysto z głowy.
Podsumowując, autorka jawi się jako sympatyczna osoba ze sporym bagażem doświadczeń. Przede wszystkim jednak pozostaje ona piosenkarką, a dopiero potem pisarką i właśnie przez ten pryzmat polecam na „Powrót z Bambuko” patrzeć.