Oczyszczalnia ścieków, poziom -6

Stawiając ostrożnie stopy, Świrek przedostał się niezgrabnie na skorodowaną metalową półkę przynitowaną do ściany zbiornika. Spieniona maź bulgotała tuż pod podeszwami jego starych przerobionych na właściwą miarę butów.

Przyciskając plecy do ściany i zaciskając jedną dłoń na wielkim metalowym pręcie młodzieniec przesuwał się ostrożnie ku krawędzi odpływu. Obwiązany w pasie liną Trzyłapki, poruszał się z niewielką dozą poczucia bezpieczeństwa ucieleśnionego w postaci ogromnej mutantki, ale i tak starał się za wszelką cenę nie potrącić idącego w ślad za nim przyrodniego brata.

Trzyłapka asekurowała parę ochotników za pomocą lin, tkwiąc w bezruchu na skraju półki przylegającym do boku zbiornika. Jej trzecia ręka, uzbrojona w napędzaną dynamem latarkę, oświetlała braciom zatkany wylot zbiornika.

Przedostawszy się pod najeżony grubymi prętami otwór odpływu Świtek zaczął z ożywieniem poruszać swą prawą ręką, dźgając zaskorupiałe ekskrementy z dziką werwą. Towarzyszące temu wyzwaniu odgłosy, w przeważającej mierze głośne mlaśnięcia, wywoływały w Łasicy niebywale silny odruch wymiotny, ale przepatrywacz jakoś trzymał w karbach swój żołądek i przełyk... przynajmniej na razie.

- Dobrze wam idzie! - zawołała z wysokości brzegu zbiornika Altego, przyświecająca parze ochotników latarką na spółę z Trzyłapką - Jakbyście byli urodzeni do takiej roboty! Dałabym wręcz głowę, że Bóg was właśnie do czegoś takiego stworzył!

Rozbabrana prętami maź cuchnęła jeszcze paskudniej, ale bynajmniej nie puszczała, nie chciała za nic oderwać się od wlotu rury odpływowej.