W drodze przez pustynię Ja pierdolę, teraz to już przegięcie!
Huragan przejmujący we władanie pustynny nieboskłon zrobił na Bradzie szokujące wrażenie. Czegoś takiego nie można było wykreować za pomocą efektów specjalnych, nie w czasie rzeczywistym. Być może autorzy scenariusza specjalnie czekali z wybudzeniem Pitta do czasu nadejścia jakiejś pogodowej anomalii, ale decydując się na tak realistyczny wariant wychodzili zdecydowanie poza strefę komfortu Brada.
Cały ten żart zaczynał się robić naprawdę niebezpieczny!
Dostrzeżone za zagłówkiem siedzenia i porysowaną szybą sylwetki motocyklistów dowodziły jasno przewodniego klimatu Mad Maxa, ale Pitt stracił już resztki zainteresowania całą tą zabawą w inscenizację postapokalipsy. Miał swoje lata i mógł mieć tylko nadzieję, że stacja odpowiedzialna za ten show miała gigantyczny fundusz odszkodowawczy.
Terenówki skoczyły do przodu ścigane kulami motocyklistów i moment ten okazał się najbardziej wstrząsający dla coraz bardziej niespokojnego aktora. Ostrzał sprawiał cholernie realistyczne wrażenie, zwłaszcza jękliwy klang jakiegoś przerażająco bliskiego rykoszetu. Złe przeczucie zaczęło go dławić niczym zaciśnięta na gardle metalowa obręcz.
Ja pierdolę, to przecież nie może być prawda!
Toyota podskoczyła w zagłębieniu terenu i chociaż Brad był przypięty pasami, i tak pod wpływem tego wstrząsu uderzył z całej siły skronią w słupek drzwi. W oczach momentalnie zrobiło mu się ciemno, potok myśli skłębił się, pomieszał.
Nie miał pojęcia jak daleko byli od Casablanki, ale pościg w końcu ich dopadł. Cholerni Niemcy mieli świetne motory! Śmierć ambasadora Rzeszy na oczach tak wielu dygnitarzy Vichy musiała doprowadzić ich do wściekłości. Marianne się tego spodziewała, ale on był zbyt pewien swego! *
Odwrócił obolałą głowę w stronę Francuzki, ale zamiast kasztanowowłosej Beauséjour ujrzał za kierownicą wozu nieznajomego mężczyznę, który w ułamku chwili skojarzył mu się w jakiś irracjonalny sposób z powszechnie znanym ludożercą, nie tyle hitlerowskim, co sławnym w całym świecie. Ręka Maxa wystrzeliła w stronę wciśniętego za pasek spodni lugera, ale broni tam nie było.
- Qu'est-ce que c'est?! - krzyknął Kanadyjczyk obracając się w fotelu i szukając wzrokiem swojej towarzyszki.
- Siedź na miejscu i się nie wychylaj! - wrzasnął noszący maskę kierowca - Nie rób dodatkowych kłopotów!
- Mads… - wymamrotał Max Vatan rozpoznając w końcu tożsamość prowadzącego pojazd - Kim oni są? Ci na motorach?
Duńczyk nie odpowiedział, całkowicie skupiony na prowadzeniu mknącej szaleńczo w kierunku rozpadliny terenówki.