Przy przesłuchiwaniu białowłosej kobiety wychodziło na to, że jednak nie zamierza wykręcić im żadnego numeru, no i przede wszystkim nie kłamie. A przynajmniej takie Astrid odnosiła wrażenie, gdy jej się przyglądała i przysłuchiwała. Dowiedzieli się trochę ciekawych rzeczy na temat tego całego Radoska, więc nie pozostawało nic innego, jak złożyć mu wizytę na ostatnim piętrze wieży. Druidka przygotowała w głowie zaklęcie, tak w razie czego, gdyby trzeba było od razu reagować. Przeszli przez portal i już ich nie było...

* * *

Okrągła komnata z namazanymi na podłodze magicznymi znakami była tym, czego szukali. To było centrum dowodzenia tymi przeklętymi portalami wypluwajacymi śnieg i mróz w różne zakątki Golarionu. Trzeba było je zamknąć, ale w pierwszej kolejności należało rozprawić się z tym, kto z pewnością nie dopuściłby do wyłączenia tej całej magicznej “maszynerii”.

Astrid całkowicie zdziwiła obecność kozy, która głośnymi dźwiękami ostrzegła swego pana. Druidka wolała nie wiedzieć, co koza robiła na trzecim piętrze wieży i to w dodatku schowana w alkowie. Możliwe, że Radosek miał jakieś ukryte pragnienia, które zamierzał urzeczywistnić z biednym zwierzęciem. Nie chciała nawet o tym myśleć…

Jak się szybko okazało, wiedźmiarz miał tutaj swojego obrońcę - wielkiego, kamiennego niby-golema, który ruszył na nich ospale. To nie był przeciwnik dla wątłej druidki, więc wolała nie wtrącać się w bezpośrednią walkę z nim, zwłaszcza, że wiedziała, iż Draugdin z Mihaelem z pewnością sobie poradzą. Swoją uwagę skupiła na Radosku, by jak najbardziej uprzykrzyć mu życie.

Wypowiedziała słowa zaklęcia i z jej dłoni wystrzeliła ognista sfera skierowana w stronę wiedźmiarza. Miała zamiar go podpiec i ułatwić pozostałym towarzyszom ewentualne ataki w pomocnika Vassiliovnej.

flaming sphere: 3d6 dmg, Ref save negates.