Kanały, noc 26/27 lipca 1996

Gdyby Alicja Sowińska wciąż była ciepłokrwistym człowiekiem, najpewniej z wrzaskiem ohydy uciekłaby w górę najbliższej studzienki kanalizacyjnej i najpewniej uczucie potwornego wstrętu dałoby jej dość siły, by pomimo wątłej postury wypchnęła z asfaltu ciężką metalową pokrywę odpływu.

Alicja Ventrue miała w sobie dość opanowania, aby te typowo ludzkie uczucia trzymać na uwięzi, ale Kaine jeden wiedział jak wielki musiała w to wkładać wysiłek. Wpojone przez Stworzyciela poczucie etykiety nie pozwalało jej na okazanie złości, chociaż towarzystwo Nosferatu-przewodnika prowokowało ją nieustannie do wyrażenia jakiegoś złośliwego komentarza.

Powtarzała sobie w duchu, że będąc na terytorium Szczurów musiała stosować się do decorum Ventrue, aby nie przynieść hańby własnemu klanowi. Nie mogła zapominać, że wciąż należała do kręgu Eiren i że to właśnie nieoczekiwany udział w zawiązanej z przypadku koterii mógł mieć zauważalny wpływ na jej status wśród Błękitnokrwistych. Jeśli istniała jakakowiek realna szansa, by po powrocie do Londynu rozwiązana zagadka morderstw wyniosła kainitkę na questora, żądna tego zaszczytu Alicja gotowa była nawet na taplanie się w cuchnących niemiłosiernie ekskrementach wypełniających kanały Nosferatu.

- Każde z nas miało swoje własne powody, aby się tutaj znaleźć – odpowiedziała uprzejmym, niemalże przyjaznym w brzmieniu tonem – Ale niewątpliwie to prawdziwe błogosławieństwo dla tej nieszczęsnej i trapionej zbrodnią społeczności, że się tutaj znaleźliśmy w odpowiednim momencie. Śledztwo posuwa się do przodu i sądzę, że z niewielką pomocą naszych zacnych kuzynów dopasujemy wszystkie elementy tej makabrycznej układanki.