5-8 marca 2050, tymczasowa kryjówka

Skurwiele!

Hector dosłownie zagotował się w środku na dźwięk żądania bikersów. Od kilkudziesięciu godzin stąpający po wąskiej linii rozgradzającej zdrowy rozsądek i obłęd, nie potrafił już zapanować nad rozedrganymi nerwami. Był uprzejmy, był wyważoy w propozycjach, chciał im pomóc, do kurwy nędzy! Każdy w tym zasranym miasteczku albo robił z niego idiotę albo miał głęboko w dupie każdą jego prośbę.

Wsadziwszy rewolwer z powrotem do olstra, przyczajony za ceglanym murkiem monter złapał z pomrukiem wściekłości swój karabin, przetoczył się półtora metra wzdłuż osłony, a potem wychynął ostrożnie ponad szczyt cegieł i oparł o murek dzierżonego kurczowo Springfielda. Przycisnąwszy kolbę broni do ramienia wciągnął przez nozdrza haust powietrza, a potem wstrzymał oddech spoglądając na przeciwną stronę placyk poprzez szkło celownika optycznego.

- Nikt nie będzie sobie już więcej ze mną pogrywał – wysyczał bezgłośnie przesuwając kreskami krzyża celowniczego po zarysach motocykli.

Bardzo staranne celowanie, za trzy (nie pamiętam zbyt dobrze mechaniki). W zależności od tego, co będzie łatwiejszym celem Latynos roztrzaska pociskiem jakieś lusterko albo przestrzeli bak z paliwem. Dołoży starań, aby przypadkiem nie zranić żadnego z bikersów, ale wkurzył się już naprawdę nie na żarty. Biorąc pod uwagę celownik optyczny, dogodną pozycję strzelecką oraz niewielką odległość, liczę na miłosierdzie Mistrza Gry w doborze karnych modyfikatorów do testu strzelania. Po strzale – celnym lub nie – Hector krzyknie „Nie będę się powtarzał! Następna kula pójdzi w czyjś pierdolony łeb!”