Bigdebin czuł się jak w swoim żywiole. Raz, był w lochu, który z całą pewnością budowały krasnoludy, dowód na to znajdował na każdym kroku. Dwa, była tu okazja do walki a tę ukochał najbardziej. Minusem był tylko fakt, że przyszło mu wędrować po lochu ze słabymi ludźmi. No, ale życie nauczyło go, że nie otrzymuje się odeń wszystkiego co by się chciało. Oczekiwania zwykle odbiegają od rzeczywistości. Źywotnie dowiedział się o tym na Akhamskich błoniach, gdy ich pancerny huf czekał na oskrzydlającą szarżę kopijników Księżnej Emmanueli von Liebovitz, która mogła ocalić krasnoludzki oddział. Szarże, która nigdy nie nadeszła. On zostawił wówczas na polu bitwy coś więcej niż oddział towarzyszy. Coś więcej niż rodzinę, choć zginął tam i jego brat i ojciec. Zostawił również wiarę w ludzi, w ich przyżeczenia i obietnice. I oczekiwania. Teraz nie oczekiwał już niczego. Dzięki temu żadziej się zawodził. By nie rzec nigdy.
Zaplanował iść jako ostatni osłaniając grupę od tyłu, skoro miała tylu znawców podziemi na przodku. To zaś sprawiło, że mimochodem słyszł słowa ludzkiego szczenięcia, które gasnąc wyrzęziło. Na swój sposób współczuł ojcu i bratu. Ale rozumiał też, że obaj synowie Svena maczali palce w tym co ich wszystkich i klasztor spotkało. To zaś oznaczało, że uciekali przed należną im pomstą. Bigdebin daleki był od tego, by samemu wymierzać karę, ale miał też świadomość tego, że stojąc po stronie zbrodniarzy łatwo można samemu, dla towarzystwa, dać gardło pod topór. Ale nad tym miał czas się zastanowić. Póki co byli w lochu.
Lochu, który jak mawiało krasnoludzkie przysłowie, bronił się sam.
5k100: 76, 55, 83, 43, 67