Grupa ruszyła za Izhkinem. Ten po krótkim czasie zaczął gadać i miał co gadać. Król ciemności, według swoich słów, był mistrzem skradania się. Opowiadał jak to ciemność go kryła, aby mógł zadać ostateczny cios swojemu wrogowi. Im dłużej jednak gadał tym bardziej to brzmiało, że wszystkie zwycięstwa derro były kwestią jego wyczucia sytuacji. Nigdy się nie pchał do walki jak nie wierzył, że mu się uda. Korzystał z tego, że inni się biją, aby samemu dobić okaleczonego zwycięzcę.

W pewnym momencie dotarli do miejsca, gdzie Ulfgar dostrzegł ciała krasnoludów. Nieszczęśnicy umarli straszną śmiercią - zostali spaleni żywcem. Ciężko było powiedzieć nawet czy byli to chłopcy Ulfgara czy królewscy, czy też inne krasnoludy. Izhkin nie zainteresował się ciałami dalej gadając.

-… widzicie moi przyboczni, Izhkin wie, że ma konkurencje, bo któż inny by sprowadził tyle ciemności w te korytarze? Była lawa? Nie ma lawy! Złodziej, ukradł jej światło sprowadzając ciemność! To jest nie do zaakceptowania. Izhkin musi być lepszy, ale najpierw musi go zamordować! Wtedy inni się nigdy więcej nie pokuszą na zabieranie Izhkinowi jego tytułu.

Derro gadał przede wszystkim do siebie nie słuchając czy pozostali poświęcają mu uwagę. Przy okazji jednak nie zwracał też w ogóle uwagi na otoczenie. Tym czasem pozostali zobaczyli jak coś się zaczęło niedobrego dziać z ciałami, które mijali. Usłyszeli trzask kości... a może ognia? Dwa szkielety zaczęły się dymić i zapłonęły podnosząc się, zaś z pozostałych trzech dym zaczął się zbierać formując obok gadającego derro tworząc dużą istotę stworzoną z ognia i dymu...