Anja stała na wzgórzu zadowolona. Miała możliwość zrobienia “czegoś”. Mogła się przysłużyć społeczeństwu i posłać w zapomnienie swoje dziedzictwo. Stała w czarnej zbroi łuskowej, z tarczą zawieszoną na plecach. Na tarczy był herb… dwugłowy czarny orzeł, na szarym polu. Oznaka szlacheckiego pochodzenia. Przy pasie szeroki miecz o długim ostrzu i rękojeści pozwalajacej władać bronia zarówno w jednej dłoni z tarczą, jak i dwoma dłońmi. Obok wisiał bicz, na te wszystkie śmieci, które niegodne były trafienia bronią tak szlachetną jak miecz.

Przy tych jakże typowych broniach wisiał kołczan strzał. Niby typowy. No bo po co komu pod ręką strzały, skoro nie ma łuku? A nie miała. Cały dobytek mieścił się w sporej torbie, która teraz leżała obok jej wysokich butów.

Na zbroję był naciągnięty elegancki kubrak z futrzanym podbiciem. Szlachcianka w każdym calu.

I wtedy wzeszło słońce, a Anja zaczęła mrużyć oczy. Blask Anioła dołożył swoje. Przy utkanej ze światła sakwie Anja musiała wręcz odwrócić wzrok. Cóż… można sobie wmawiać, że się wygra z własnym dziedzictwem, że to kim jest twój ojciec na nic nie wpływa. A potem wstaje nowy dzień i rozwiewa nocne mary.

Potem była srebrnozęba. Reakcja jaką wywołała świadczyła, że jest tu enfant terrible. Dobrze. Odciągnie wzrok gapiów od Anji. Wysoka kobieta uśmiechnęła się pod nosem na tę myśl.

W końcu udzielono im głosu. Noblesse oblige. Vasgooth wystąpiła krok do przodu, jako głos grupy. Jak wielu szlachciców mianowała się sama na tę funkcję, bez informowania towarzyszy.

- Czy sugerujesz pani, - stosowny ukłon - żeby którąś z sióstr sprowadzić tu jako pierwszą? Która mogłaby być pomocna przy dalszych poszukiwaniach?