Rot

Ned poprawił kaptur nie tylko by osłonić wrażliwe oczy przed blaskiem, ale też ukryć twarz.

Nie lubił pokazywać twarzy, to nie kończyło się dobrze. A on chciał wypaść przecież jak najlepiej! Bo od tego tyle zależało! Przecież nagle niemal z dnia na dzień on Ned Northman, dostał niespodziewanie prawdziwą szansę na jakiś awans społeczny i godne życie! To nie było byle co! TO BYŁO WSZYSTKO!

Kiedy nagle… będąca z nim kobietę przemówiła… Przyjrzał jej się dokładnie. I... zaraz… Ona była podobna do niego... Tak! TAK! To był prawdziwy żeński Dhampir, drugi generalnie jakiego widział w życiu poza Erikiem!

Chciał zagadać, no bo byli przecież tacy sami! Tylko… nie no nie teraz. Teraz była misja.

Musi wypaść jak najlepiej. Zaraz jak to było? Nosz w dupę jeża przecież ćwiczył.

-Ja, ja dziękuje, to zaszczyt tu być. Ja jestem zaszczycony. – wyksztusił w końcu chyba jakoś po niewczasie i zamilkł zdając sobie sprawę z tego że się powtarza,

Zaraz… Czy głos Sigardy zadrżał na wzmiankę o Liesę? Chyba… Chyba tak! Chyba… Powinien… Powinien powiedzieć coś miłego. Ludzie mówią sobie miłe rzeczy.

-Przykro mi że straciłaś siostry śliczna anielico. Ta Liese musiała być naprawdę dobrą istotą. No i ta reszta rzecz jasna też. Przyprowadzę ci je wszystkie i znowu będziecie razem. Naprawdę nie ma problemu, nie. Nie, musisz się już tym martwić. To załatwione.