Ochroniarze barona zaczęli mruczeć pod nosem, gdy Klaus postanowił negocjować warunki finansowe, ale baron uciszył ich ruchem dłoni.
- Mogę dać maksymalnie sto dwadzieścia. To i tak jest bardzo dużo pieniędzy, nawet jak na powagę i niebezpieczeństwo całego zadania - powiedział, po czym wezwał do siebie służkę i zamówił kolejny dzban wina i paluchy kminkowe, które tak podchodziły Zachriaszowi.

- Tak, jak herr krasnolud mówi - spojrzał na Galeba, a potem na Vessę. - Maximilian będzie uchodził za kolejnego awanturnika w waszym gronie. Nie sądzę, by w miasteczku znajdowali się już wysłannicy Henninga, więc nikt was nawet nie rozpozna, gdy książę będzie miał na sobie zwykłe łachma… znaczy ciuchy podróżne i kaptur na głowie. Chłopak chociaż młody, bo zaledwie dwadzieścia wiosen ma, to do rzeczy jest i żadnych problemów stwarzał nie będzie. W podróż uda się z nim jego zaufany sługa, Viggo, więc nie będziecie musieli nad nim nadskakiwać.

Po słowach Zachariasza baron nieco spochmurniał.
- Henning to zło wcielone, wiedzieliśmy że może coś kręcić na boku, ale nikt nie podejrzewał, że od razu zechce przejąć koronę. Jeśli to zrobi, będzie to oznaczać kłopoty dla całej okolicy i innych królestw. A Maximilian wysłany został, by się dokształcić na jednym z najlepszych uniwersytetów imperialnych, co by w przyszłości rządzić mądrze i dobrze. Okoliczności jednak nie sprzyjają dalszej edukacji, dlatego książę musi wrócić do swego królestwa, by zapobiec katastrofie.

Sigfrid nalał sobie wina i wypił niemal do dna.
- To jak będzie? Bierzecie tę robotę? Jeśli tak, jeszcze dzisiaj dostaniecie pieniądze, a ja zacznę przygotowania do jutrzejszego wyjazdu. - Spojrzał po twarzach bohaterów.