Wśród wielu ważnych pytań, które przeleciały medykowi przez głowę (kim jesteśmy?, dokąd zmierzamy?, kim był Dorian?, u kogo w rękach widział kwity in blanco po wypełnieniu dające posiadaczowi pełne odpuszczenie grzechów i amnestię?), z jaką prędkością biega poczwara i dlaczego, jak zawsze, szybciej niż cyrulik) jedno najbardziej nie dawało mu spokoju - co to za statuetkę chciał złapać Dorian. Cholerny idiota. Gdyby tylko był w połowie tak mądry za jakiego się uważał, zabiłby przeprowadzających rytuał kultystów i zgarnął skarby, zamiast się do nich przyłączać.
Teraz jedynym rozsądnym wyjściem była ucieczka... Przy czym ważne było także to by uciekł także Hans, mający potrzebne dokumenty, które zupełnie gratis za darmo pomoże mu wypełnić Bombastus, zapewne jedyna osoba w promieniu wielu mil, która zarówno zna język klasyczny, umie pisać i czytać oraz nie spróbuje Hansa wydać inkwizycji. Co najwyżej zażąda jednego czy dwóch papierów dla siebie. Dlatego też Hans nie mógł bez sensu zostać pożarty przez pewne monstrum. To znaczy niby mógł, ale że dokumenty miał za pazuchą one zapewne zostaną pożarte razem z nim w razie czego.
- Hans, nie daj uciec kultyście - zaproponował, wiedząc, że zakonnik mógłby im jeszcze narobić kłopotu. Dla siebie widział inne zadanie, niestety znacznie mniej przyjemne. Ale że monstrum było właśnie zajęte krasnoludem...
- Sigmarze! Wspomóż mnie, Bombastusa! Na zasadzie wzajemności! Bo gdybym ja bym Tobą, a Ty mną, to bym Cię wsparł! - poprosił skromnie Hohenstein, trzymając w ręku podniesiony posążek. Nie miał pojęcia co z nim zrobić, ale sądząc po reakcji Doriana, musiał być ważny.