Legowisko ludzia Shurrelona

Zajęty wpierw łakomą obserwacją milkliwego elfa, później zaś swą dumną prezentacją swej osoby, Bhurrek dopiero po chwili zorientował się, że praktycznie przed jego nosem doszło do dyskretnego aktu rytualnego poczęstunku! Ktoś z gołoskórych puścił pomiędzy pozostałych pęto kiełbasy, z której każdy odrywał niewielki kawałek, a następnie przekazywał resztę kolejnym smakoszom!

Z pyska gnolla natychmiast pociekła gęsta ślina, która jęła zwisać na lepkich nitkach wydzieliny po obu stronach jego paszczy. Śledząc pęto kiełbasy zwężonymi w szparki ślepiami barbarzyńca zaczął bić w podłogę wyprężonym odruchowo ogonem, z drapieżną czujnością wypatrując dogodnej chwili do sięgnięcia po poczęstunek. Początkowo nie rozumiał, dlaczego jego poprzednicy odrywali od pęta jedynie kawałeczki zamiast porządnie nasycić głód, wtem doznał jednak olśnienia! Niczym członkowie stada, jego towarzysze uznawali nawzajem swój grupowy status i pożerali kawałki odzwierciedlające rozmiarami ich pozycję w stadzie! Teraz, kiedy gnoll już rozgryzł tę jakże prostą zagadkę, oprócz żarłocznej ekscytacji poczuł również dziką dumę ze swego sprytu oraz wybornej znajomości obyczajów gołoskórych!

Kiedy śledzona wzrokiem Bhurrka kiełbasa znalazła się w zasięgu żwawego ruchu łap, głosiciel chwały Tfama wydarł ją z dłoni zaskoczonego elfa i pożarł z trzaskiem zamykającego się niczym sprężynowa pułapka pyska. Nawet nie siląc się na zbędne żucie, gnol przełknął całą kiełbasę, a potem beknął donośnie. Wciąż pękając z dumy powiódł wokół siebie władczym wzrokiem chcąc się upewnić, że gołoskórzy zrozumieli tę demonstrację jego własnej pozycji i statusu w stadzie.

W przeciwieństwie do pozostałych Węszymordów – postrzegających człowieków i pokrewne im istoty jedynie za źródło okazjonalnego pożywienia – Bhurrek nie widział niczego zdrożnego w przewodzeniu takiemu gładkoskóremu stadu, to bowiem tylko podkreślało jego wyjątkowość na tle całego plemienia. To właśnie dlatego skonsumował całą pozostałą kiełbasę dając wszystkim do zrozumienia, że jako samiec alfa w oczywisty sposób sięga po władzę nad resztą grupy.

I tylko przez chwilę w jego pławiącym się w samozadowoleniu umyśle zapiszczała nutka wyrzutu, że nie pozostawił nawet małego kawałeczka wędliny elfowi, przez co w praktyce wyrzucił go na margines stada. Koniec końców, przecież nie zamierzał elfa przepędzać precz, prawda? Podążające za gnollem o własnych siłach źródło wybornego pokarmu było najlepszym, co mogło się Bhurrkowi przydarzyć oprócz przywództwa w tym nowym stadzie!