Legowisko ludzia Shurrelona

Bhurrek wręcz nie posiadał się z radości, kiedy nie dość, że nikt nie poddał w wątpliwość jego autorytetu, to jeszcze pominięty w ceremoniale poczęstunku elf udał, że nie poczuł się urażony i jak gdyby nigdy nic zaczął wieść dalszą rozmowę z gospodarzami tego pokracznego miejsca. Gnoll w zasadzie mógł się tego spodziewać, wszak z wszystkich zebranych w ceglanej pieczarze to on miał najbardziej imponujący zestaw kłów, a na dodatek nikt z pozostałych nie posiadał nawet namiastki ogona!

Nic dziwnego, że wszyscy tak skwapliwie uznali go za przywódcę swego stada! Barbarzyńca poczuł ukłucie żalu na myśl o tym, że los skazał go na samotne cieszenie się tak podniosłą chwilą. Wiele dałby za to - może nawet pożartą chwilę wcześniej kiełbasę - aby reszta Węszymordów ujrzała jak wypędzony przez niegodziwego Rhekksa Bhurrek podporządkowuje sobie jednym beknięciem całą tę gołoskórą tłuszczę.

Dobrze, że chociaż sam Wielki Wyjca współdzielił tę chwilę tryumfu ze swoim oddanym wyznawcą.

Pamiętny praw i obowiązków przywódcy stada, gnoll usiadł z powrotem na zadzie i ziewnął z trzaskiem szczęk. Jego zadaniem było opromienienie się chwałą wojownika, od gadania na tematy przyprawiające o ból łba byli pomniejsi statusem pospolici szczekacze. Niechaj to oni wywiedzą się wszystkiego od tego całego Shurrelona i jego pomagierów, a potem wskażą Bhurrkowi, kędy jego stado winno się udać.

Najedzony przynajmniej na tyle, by nie burczało mu w żołądku, gnoll zaczął wpierw drapać się tylną łapą po boku w akcie zawziętej pomsty na denerwujących go pchłach, potem zaś zmienił pozycję na wygodniejszą i bez śladu najmniejszego zażenowania jął wylizywać sobie podbrzusze.

Całe to dziwaczne spotkanie zaczynało go z wolna nudzić.