Czas: 2051.03.05; nd; zmierzch
Miejsce: Miami; Downtown; siedziba Kultu Zaginionego Miasta
Warunki: wnętrze domu, jasno, krzyki i strzelanina na zewnątrz jasno, ciepło, zachmurzenie, powiew, ciepło
Roxy
Blondynka opierała broń o parapet i na ile mogła cierpliwie czekała na znak. Na ową rekę albo jego właściciela który mignął jej na chwilę. Ale ta coś nie chciała się pojawić.
- Chcesz tam wybiec?! - Sammy wciąż trzymała jej karabin i patrzyła z przestrachem to na nią to na podwórze które stało się polem walki. Kule zdawały się latać w obu kierunkach, trudno już było się połapać kto tu do kogo strzela. Wszystko się wymieszało. Ktoś obrywał, ktoś krzyczał, jęczał, poganiał albo umierał. Wszedzie był chaos i hałas. No i śmigający ołów. A trzeba by albo wyskoczyć oknem i spróbowac biec na zewnątrz albo zaryzykować skok na korytarz gdzie też trwała strzelanina. Dało się zrozumieć dlaczego młoda kultystka była przerażona myślą o wybiegnięciu z tego pokoju.
Roxy nie zdążyła jej odpowiedzieć bo ujrzała swój cel. Co prawda nie była to ta ręka na piętrze ani reszta jej właściciela ale za to któryś z mundurowych dorwał się do drabiny i wchodził po niej aby dostać się na piętro. Myśliwski sztucer huknął po raz kolejny i pocisk pomknął przez pół setki kroków podwórza strącając mundurowego jak blaszanego kogucika na jarmarku. Trafił go gdzieś pod pachę więc pewnie i w płuca. Rana musiała być poważna i mężczyzna wrzasnął i stracił równowagę przetaczając się na bok i spadajac z drabiny na ziemię.
Roxy przeryglowała karabin gotowa do kolejnego strzału albo decyzję czy skakać już teraz, za jeszcze jeden strzał czy może sobie darować. Sammy coś zaczęła do niej mówić albo się pytać. Nie była nawet pewna bo zagłuszyła ją potężna eksplozja w willi. Błysk, huk i wystrzeliły płomienie a potem dym. Ten nagły wybuch momentalnie przerwał całą strzelaninę aż czuć było goracy podmuch jaki walnął w twarz i głuchy pogłos w uszach.
Rita
Walka była na bezpośredni dystans. Bezpardownowa. W końcu dzieliło ich tylko kilka schodków półpiętra. On strzelał do niej a ona do niego. Jak dwaj rewolwerowcy. Wielki, wściekły dryblas i o wiele drobniejsza złodziejka artefaktów. Nie miała pojęcia co się dzieje z Jamesem, ten wielki bydlak jaki do niej strzelał raz za razem skutecznie absorbował ją całkowicie.
Właśnie trafiła go raz u drugi. Widziała krwawe kleksy jakie rozchlapały się na jego piersi i boku ale i ją trafiły jego pociski. Rozgrzany ołów przeszył jej udo i bark aż nią nieco bujnęło. Ale nie przestawała strzelać. A on niespodziewanie przestał. Tak nagle, że nie zdązyła zareagować na to co się dzieje. Strzeliła jeszcze raz gdy zorientowała się, że tamten rusza do przodu. Te dwa czy trzy kroki z góry pokonał jednym sustem i jego pięść trafiła ją w żołądek. Uderzenie było z siłą kafara aż wybiło jej powietrze z płuc i pociemniało jej w oczach. Ledwo zarejestrowała ponure niebo i dźwięg rozbijanej szyby. Tylko to poczucie spadania. Nawet uderzenie plecami o ziemię ledwo pamiętała. Jeszcze jak leży na tej ziemi. A potem błysk i ciemność.
James
To była klasyczna sytuacja gdy ważne było kto zdzierży o to jedno uderzenie wiecej. Ten zwycięży. Ten przeżyje. I James czuł, że zbliża się do swojego kresu. Tamten drugi co go dopadł jak się mocował z tym na podłodze dalej siedział mu na plecach. Świetnie zdawał sobie sprawę, że w ten sposób ma lepszą pozycję i mocno utrudnia James’owi obronę. Nie miał pojęcia co się dzieje gdzie indziej. Ktoś krzyczał, biegał, strzelał ale to wszystko było tłem. Wyraźny był zachrypnięty oddech jego własny i tego drugiego. Nie było czasu ani sił na gadanie. Każdy oddech był wysiłkiem dla umęczonego ciała. Zdawał sobie sprawę, że jeszcze cios czy dwa i to będzie koniec James’a Westa. Straciły siły i tamten go dorżnie tak jak on sam dobił przed chwilą jego kolegę.
I stało się. Tamten grzmotnął go automatem w nerki tak mocno, że pociemniało mu w oczach. Opadł na nogi tego któremu przebił gardło. Ten drugi nie odpuszczał wyczuwając, że chociaz sam też ledwo dyszał to ma szansę zakończyć walkę na swoją korzyść. I wtedy zadrżała podłoga. Wybuch. Potężny. Owiała go fala gorąca. Ten jego przeciwnik też był zaskoczony ale go nie puszczał przyszpilając go do podłogi i nóg zabitego mundurowego.
Wszystko zaczynało się walić. Albo to tak to zarejestrował słabnący umysł Westa. Jak się wali, pęknięcia, dziury i jeszcze większe dziury w podłodze i ścianach. Jak ten wielki biegnie do tej sypialni w jakiej zastali ich z Ritą i coś krzyczy rozpaczliwie. A potem dym zdławił wszelką świadomość James’owi.
---
Czas: 2051.03.05; nd; wieczór
Miejsce: Miami; Downtown; siedziba Kultu Zaginionego Miasta
Warunki: podwórze, blask ognia, spalenizna, noc na zewnątrz ciemno, ciepło, zachmurzenie, powiew, ciepło
Roxy
Nie miała pojęcia co tam się stało. Poza tym co wszyscy. Coś tam wybuchło. Coś większego niż zwykły granat. Coś tam rozsadziło kawał ściany willi, wybuchł pożar, w wyniku pożaru znów coś tam się zawaliło. Zapanował kompletny chaos. Ale on niejako przerwał walki. Wydawało się, że nagle i mundurowi i sekciarze stracili zapał.
Gdy minął pierwszy szok wydawało się, że wszyscy uciekli w panice przestraszeni tą hekatombą i ogromem zniszczeń. A może obawiając się koljnego wybuchu. I to zarówno sekciarze w swoich białych szatach świątecznych jak i mundurowi w wojskowym kamuflażu. Tam i tu leżało jakieś ciało, ktoś dogorywał ale właściwie zrobiło się cicho i pusto. Przynajmniej w zasięgu głosu i wzroku. A ten słabł bo zmierzch przeszedł w ciemność i nad głowami miały zachmurzone, wieczorne niebo. Jedyne światło dawały ogniska pożaru z willi które na szczęście też dogasały. I miały bo okazało się, że jak bitewny kurz opadł jedyną człowiekiem jaki pozostał przy Roxy była Sammy. O dziwo wciąż trzymała jej karabin tak jakby w ogóle o nim zapomniała. I chyba była w lekkim szoku. Ale chociaż dała sobą kierować i wykonywała polecenia. Aż się otrząsnęła i zrobiła się naprawdę pomocna.
Rita
Obudził ją ruch. Miała zaklejone krwią oczy i opuchliznę na twarzy. Pewnie tak bo czuła ją jak obcą maskę. A nad sobą widziała wieczorne niebo. I lekki wietrzyk na twarzy. Przyjemnie chłodził. Chociaż w zalatywało coś spalenizną. Dłuższą chwilę tylko tak leżała nie mając siły na nic więcej. Ale w końcu siły i pamięć ostatnich wydarzeń zaczynała jej wracać. Ten duży ją tak trzasnął, że wyleciała przez okno na półpiętrze. Bo była w willi.
- Emma! Obudziła się! - w zasięgu wzroku pojawiła się jakaś twarz. Jakaś kobieta. Młoda. Podbiegła i nachyliła się do niej.
- Sabatea? Już dobrze. Nie ruszaj się. Wszystko będzie dobrze. Poczekasz tu? Ja muszę pomóc Emmie wyciągnąć Gideona. Masz tu wodę. - rzuciła krótko Samantha. No tak, to była ta Sammy co robiła za ich przewodniczkę po siedzibie sekty i samej sekcie. Woda z manierki pomogła i Ricie zaczynała wracać zdolność myślenia. Chociaż dalej była bardzo słaba i wszystko ją bolało.
James
Obudził go ruch. Albo ciągnięcie za ramie. Sam nie wiedział co było pierwsze. Powoli wracał z mroków niebytu. Słyszał jakieś głosy. Kobiece. Mozoliły się z czymś lub nad czymś. Dopiero po chwili zorientował się, że nad nim. Gdzieś go wlokły. Albo skądeś wyciągały. A potem znów mrok go całkiem pochłonął.
Obudził się ponownie leżąc niedaleko Rity. Niedaleko siedziała Roxy i Samantha. Wyglądały na brudne i zmęczone. Ale jak podniósł głowę uzmysłowił sobie, że on sam wygląda jeszcze gorzej. Ubranie miał popalone i w strzępach. Tam i tu widział białe plamy bandaży.