Marval szczerze zaciekawionym wzrokiem przyglądał się skórze z czerwonym pismem. Ktoś może i mógłby pomyśleć, że umiał czytać. Drgnął na wzmiankę o Górach Szarych i dyskretnie popatrzył na Petera. Skąd wiedział u Celestiuma o wyprawie w góry? Ile jeszcze ukrywają przed nim towarzysze i czy warto ufać komuś, kto najwyraźniej nie obdarza go takowym? Jeśli spotkanie u cesarskiego wróżbity nie wyjaśniło wszystkiego, to jednak dowiedział się od niego o wiele więcej niż kompanów, z którym bogowie lub jeden przeklęty, jak się wydawało faktycznie spletli ich wspólne przeznaczenie. Tylko ku czemu i którędy?

- Ojcze Albertusie? - odezwał się pytająco, gdy tamten odpowiedział na pytanie von Falkenberga. - Jak wyglądał ów skradziony naszyjnik? Czy jest jego obraz, rysunek, lub inna forma uwieczniająca ten szczególny przedmiot? - zapytał.

Jakby nie było, naszyjnik był konkretem.