Centrum Lucatore, popołudnie 2 lipca 2595

Nieoczekiwanie powściągliwe zainteresowanie, zmieniło się w chorobliwą ciekawość, cóż też czyni nad truchłem psa szpitalnik? Jakie zabiegi, na jakiej wiedzy polega, jak wreszcie ową wiedzę skraść, chłonął Leon zabiegi Carmino, ufając jego wiedzy i ufając przezorności.

Mężczyzna uniósł córkę. Jakie grozi im niebezpieczeństwo? Skąd pies ów zarażony, właśnie w owej chwili?

Mało tego, ze skupienia wyrwały szlachcica słowa natchnione i ku źródłu powędrowały oczy i myśl. Znał człowieka. Nie mogąc się zdecydować nad wagą wydarzeń. Rozdwojony, pół tam, pół tu .Tu wiedza podglądana, tam słowa dziwne wieszcze, dziwnie pachnące wiedzą. Leon Thibaut przekonywał się, że na tym krańcu świata bogowie prawdziwie mówią do szalonych wybrańców, przemycając w owym szaleństwie prawdę o losach. O tym co było i będzie. Nauka splatała się tu z magią.

Upuścił z twarzy szal, by kto nie wymyślił, że się ukrywa, co mogłoby wyjść na słabość, lub nieszczerość. Z zadowoleniem pogładził ogoloną szczękę, przez mgnienie wspomniał Lorettę, kiedy całując na pożegnanie prosiła go, żeby dbał o higienę.

Były jeszcze inne odruchy, które wyrobił, determinowały go na poziomie ID, było to mianowicie wojskowe szkolenie, reakcje na rozkazy i trzymanie szyku. Mimowolnie wypełnił rozkaz Bartheza, równając do Sangów, ale uwagę wciąż dzielił.

Skalpel, robak, ojciec, w końcu Sciraccio. Leon czekał dogodnego momentu, by przystąpić do wieszcza na kilka słów prawdy. Nieco nawet przed innymi Sangami.

Gdzie ten ojciec z pogryzionym dzieckiem poszedł? Tymczasem Leon czeka na rozwój sytuacji z grześcijaninem.