lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post - [WFRP 1ed.] Apokalipsa, Tom III. Przyjaciel czy wróg

Phil · 03-05-2021, 15:31

Kapłan Grimnira

- Przepowiednia? To możliwe, ale nie mam pewnych wiadomości jeszcze. Uklęknij.

Kapłan położył rękę na ramieniu Bladina, mamrocząc pod nosem słowa modlitwy. Podsunął mu potem topór o podwójnym ostrzu. Przeciągnął wnętrzem po jednym z nich, po czym poczekał, aż Gladenson zrobi to samo na drugim. Podał mu w końcu prawicę, ścisnął ją tak, by ich krew się zmieszała, i pomógł mu wstać.

- Niech Grimnir napełni twoje głowę rozsądkiem, serce odwagą, a ręce siłą.

Elficki kwartał

Ganellian Athair’nall równie dobrze mógł mieć sto, jak i trzysta lat. Białe włosy nie były oznaką sędziwego wieku, a bladoskóra twarz nie wyrażająca żadnych emocji przypominała pogrzebową maskę.

- To część twojej prywatnej zemsty? Nieważne zresztą. Nic nie wiem o tym niby sygmaryckim naszyjniku, ale jego opis przypomina mi legendy o czymś podobnym. Małym łuku wyrzeźbionym z gałęzi zrzuconej z praojca dębu z Athel Loren przez samą Ishę. Jak każda legenda, pewnie i ta zawiera ziarnko prawdy, zazwyczaj nie tam, gdzie ktoś się tego spodziewa.

- Karak Moran? Wybacz, krasnoludzkie kamienne więzienia nie interesują mnie na tyle, żeby wiedzieć o nich coś więcej. – Marval wiedział, że mędrcowi nie chodzi o dosłowne więzienie. – To w Górach Szarych, prawda?

Łowcy czarownic

Normalverbrauchera znaleźli w kapliczce. Klęczał na kamiennej podłodze i nie wstając z klęczek przemówił.

- Żadnego śladu. Żadnego zapisu o kulcie, o grupie. Tylko pojedyncze osoby wyjawiały imię Malala w trakcie przesłuchań.

Domyślali się o jaki rodzaj przesłuchań chodziło.

- Macie coś na astrologa?

Antykwariusz

Johann po dłuższym czasie powrócił z zaplecza swojego sklepiku.

- Szukałem czegoś, ale nie znalazłem. Nie wiem wiele o twierdzy Moran, tyle co i ty. Karak Azgaraz istotnie jest najbliżej utraconej warowni, tam będą wiedzieli najwięcej, choć sami mają poważny problem. Góry i podziemia roją się od ich wrogów, goblinoidów i szczuroludzi.

Skrzydlaty Knur

Konrad, Wolken i Marval spotkali się przy wieczornym kufelku. Sala baru w Skrzydlatym Knurze była pełna, jak co dzień zresztą, ale dziś panowała w niej atmosfera pełna napięcia.

- Słyszeliście? – Barman Frank przetarł ich blat. – Hrabina Emanuela, ta z Nuln, Elektorka, nie żyje. Podobno wyszła z miasta z chorobą.

- E tam, zaraza, tu mi wóz jedzie – mężczyzna przy sąsiednim stoliku pokazał gdzie miałby jechać ten wóz – jeśli wyciągnęła nogi z naturalnych przyczyn. Pewnie ktoś jej pomógł, trucizną albo nożem.

Jego towarzysz, niziołek o prostych włosach ściętych na pazia, przełknął spory kawał ciasta. Brak kędzierzawej czupryny przyciągał uwagę niczym mutacje u wyznawców chaosu.

- No, ciekawe co z następcą. Nie miała oficjalnie uznanego potomka. To się teraz zacznie, poszukiwanie bękartów, próby ich uprawomocnienia przez jednych i mordu przez drugich. Ciekawe czasy, mówię ci.

Dołączył do nich spóźniony Peter, z zafrasowaną miną kładąc kawałek papieru na stole. – Historia dzieje się na naszych oczach. Musicie dołączyć do zwycięskiej strony – odczytał wiadomość znalezioną na swojej poduszce.

Rycerz i Dama

Gladenson tymczasem spędzał czas w Rycerzu i Damie przy piwie i solonych śledziach, w towarzystwie przypadkowo spotkanych Eckhardta i Rolfa, najemników z oddziału Celestiuma. Nazwa tego podłego przybytku pasowała do niego jak pięść do oka, ale krasnolud nie narzekał, pozwalając tamtym na powolne upijanie się.

- Astrolog jaki jest, taki jest, ale skórę nam niejeden raz uratował. – Języki powoli rozwiązywały się. – Ma naszą lojalność, do samego końca. Póki jesteśmy po jego stronie, będziemy zwyciężać.

Cesarski pałac

Poranny posiłek przerwał im lokaj w schludnej liberii, z nałożoną na głowę białą peruką z fantazyjnymi lokami i głosem tak wysokim, że podejrzewali u niego brak pewnych części ciała.

- Szanowni panowie, wybaczcie to najście i przerywanie wam spożywania śniadania. Przekażę jeno wiadomość od mojego pana, Stefana Waltera von Weinerschlosse. – Brzmiał tak sztucznie, jak wyglądał. – Uprzejmie zaprasza on panów do cesarskiego pałacu na rozmowę w porze popołudniowej herbaty. Czy mam przekazać od panów jakąś odpowiedź?

03-05-2021, 15:31	#138
Phil Reputacja: 1	Kapłan Grimnira - Przepowiednia? To możliwe, ale nie mam pewnych wiadomości jeszcze. Uklęknij. Kapłan położył rękę na ramieniu Bladina, mamrocząc pod nosem słowa modlitwy. Podsunął mu potem topór o podwójnym ostrzu. Przeciągnął wnętrzem po jednym z nich, po czym poczekał, aż Gladenson zrobi to samo na drugim. Podał mu w końcu prawicę, ścisnął ją tak, by ich krew się zmieszała, i pomógł mu wstać. - Niech Grimnir napełni twoje głowę rozsądkiem, serce odwagą, a ręce siłą. Elficki kwartał Ganellian Athair’nall równie dobrze mógł mieć sto, jak i trzysta lat. Białe włosy nie były oznaką sędziwego wieku, a bladoskóra twarz nie wyrażająca żadnych emocji przypominała pogrzebową maskę. - To część twojej prywatnej zemsty? Nieważne zresztą. Nic nie wiem o tym niby sygmaryckim naszyjniku, ale jego opis przypomina mi legendy o czymś podobnym. Małym łuku wyrzeźbionym z gałęzi zrzuconej z praojca dębu z Athel Loren przez samą Ishę. Jak każda legenda, pewnie i ta zawiera ziarnko prawdy, zazwyczaj nie tam, gdzie ktoś się tego spodziewa. - Karak Moran? Wybacz, krasnoludzkie kamienne więzienia nie interesują mnie na tyle, żeby wiedzieć o nich coś więcej. – Marval wiedział, że mędrcowi nie chodzi o dosłowne więzienie. – To w Górach Szarych, prawda? Łowcy czarownic Normalverbrauchera znaleźli w kapliczce. Klęczał na kamiennej podłodze i nie wstając z klęczek przemówił. - Żadnego śladu. Żadnego zapisu o kulcie, o grupie. Tylko pojedyncze osoby wyjawiały imię Malala w trakcie przesłuchań. Domyślali się o jaki rodzaj przesłuchań chodziło. - Macie coś na astrologa? Antykwariusz Johann po dłuższym czasie powrócił z zaplecza swojego sklepiku. - Szukałem czegoś, ale nie znalazłem. Nie wiem wiele o twierdzy Moran, tyle co i ty. Karak Azgaraz istotnie jest najbliżej utraconej warowni, tam będą wiedzieli najwięcej, choć sami mają poważny problem. Góry i podziemia roją się od ich wrogów, goblinoidów i szczuroludzi. Skrzydlaty Knur Konrad, Wolken i Marval spotkali się przy wieczornym kufelku. Sala baru w Skrzydlatym Knurze była pełna, jak co dzień zresztą, ale dziś panowała w niej atmosfera pełna napięcia. - Słyszeliście? – Barman Frank przetarł ich blat. – Hrabina Emanuela, ta z Nuln, Elektorka, nie żyje. Podobno wyszła z miasta z chorobą. - E tam, zaraza, tu mi wóz jedzie – mężczyzna przy sąsiednim stoliku pokazał gdzie miałby jechać ten wóz – jeśli wyciągnęła nogi z naturalnych przyczyn. Pewnie ktoś jej pomógł, trucizną albo nożem. Jego towarzysz, niziołek o prostych włosach ściętych na pazia, przełknął spory kawał ciasta. Brak kędzierzawej czupryny przyciągał uwagę niczym mutacje u wyznawców chaosu. - No, ciekawe co z następcą. Nie miała oficjalnie uznanego potomka. To się teraz zacznie, poszukiwanie bękartów, próby ich uprawomocnienia przez jednych i mordu przez drugich. Ciekawe czasy, mówię ci. Dołączył do nich spóźniony Peter, z zafrasowaną miną kładąc kawałek papieru na stole. – Historia dzieje się na naszych oczach. Musicie dołączyć do zwycięskiej strony – odczytał wiadomość znalezioną na swojej poduszce. Rycerz i Dama Gladenson tymczasem spędzał czas w Rycerzu i Damie przy piwie i solonych śledziach, w towarzystwie przypadkowo spotkanych Eckhardta i Rolfa, najemników z oddziału Celestiuma. Nazwa tego podłego przybytku pasowała do niego jak pięść do oka, ale krasnolud nie narzekał, pozwalając tamtym na powolne upijanie się. - Astrolog jaki jest, taki jest, ale skórę nam niejeden raz uratował. – Języki powoli rozwiązywały się. – Ma naszą lojalność, do samego końca. Póki jesteśmy po jego stronie, będziemy zwyciężać. Cesarski pałac Poranny posiłek przerwał im lokaj w schludnej liberii, z nałożoną na głowę białą peruką z fantazyjnymi lokami i głosem tak wysokim, że podejrzewali u niego brak pewnych części ciała. - Szanowni panowie, wybaczcie to najście i przerywanie wam spożywania śniadania. Przekażę jeno wiadomość od mojego pana, Stefana Waltera von Weinerschlosse. – Brzmiał tak sztucznie, jak wyglądał. – Uprzejmie zaprasza on panów do cesarskiego pałacu na rozmowę w porze popołudniowej herbaty. Czy mam przekazać od panów jakąś odpowiedź? __________________ Bajarz - Warhammerophil.