Lothar von Essing był pod wielkim wrażeniem. Imć Pavarotti gadał przez kilka godzin o sobie, nie ujawniając ani krzyny informacji. Postanowił jednak nie rewanżować się interlokutorowi tym samym. W końcu to on był tu po prośbie.
- Słowem. I czasami szpadą, jak to szlachcic - odparł szczerze - Jednak zdecydowanie wolę to pierwsze. Dzięki dobrym kompanom spotkanym na szlaku, odrobinie szczęścia i kilku inwestycjom wiedzie mi się lepiej niż wcześniej, a jeśli życie mnie czegoś nauczyło, to tego, że najlepsze inwestycje to inwestycje w siebie. A kontakty z ciekawymi ludźmi ubogacają, nawet jeśli nie sakiewkę. Próbowałem porozmawiać z Magistrem Praw Ehrlihem, ale mnie zbył, bo podobno chory. A że usłyszałem o Was, niemalże cudotwórcy... Ale tak, pytaliście gdzieśmy bywali - a niemalże po całej prowincji, a właściwie po rzekach, dopóki nam się statek nasz nie spalił. Siedzieć, wybaczcie język, na rzyci i czekać to nie w moim stylu, a że akurat miał się zacząć festiwal no i - ściszył głos szlachcic - człowiek, który ukrzywdził jednego z moich przyjaciół podobno też jest tu w mieście... Nie będę Was w to wciągał, pytaliście jedno co mnie tu przygnało. Widzę też, że ani o swojej pracy ani o pacjencie słowa nie uroniliście i szanuję to. Czułbym się zaszczycony, gdybyście udzielili mi kilku lekcji tego co potraficie, ale nie będę się narzucał. Może choć o dworskim życiu opowiecie, słyszałem, że jakieś zmiany tu ostatnio, podatki, konflikty, nie chcę się wygłupić jak się przyjdzie przedstawić.