Anevia odetchnęła z ulgą, pod wpływem modlitw krasnoluda powierzchowne rany na ciele zasklepiły się, a ból wciąż w złamanej noce osłabł na tyle, że kobieta mogła skoncentrować się na przeszukiwaniu gruzowiska w poszukiwaniu strzał. Znalazła cztery strzały, które wsadziła do kołczanu, przewiesiła łuk przez ramię, w lewą rękę chwyciła krótki miecz, a w prawą rękę ujęła kawałek mocniejszej gałęzi, który posłużył jej za kulę.

Aravashnial również odetchnął z widoczną wdzięcznością, gdy rany na jego ciele zaczęły się zasklepiać. Palące bąble na spalonej twarzy zaczęły się zmniejszać i łagodnieć przemieniając powoli w świeże blizny. Hargar poprawił lekko opatrunek na twarzy elfa, który wsparł się na ramieniu Reevellien.

Horgus pomysł zaatakowania pająka przyjął chłodnym komentarzem.
– Tylko nie sprowadzajcie go tutaj, bo wyrżnie nas bez większego oporu.

Yoshiko czując gotowość Reevellien powoli ruszyła w stronę pająka. Stworzenie nie wykonywało żadnych gwałtownych ruchów, jedyne słyszalne kroki pochodziły od slayerki zaczynającej poruszać się wzdłuż ściany i od Hargara posuwającego się ostrożnie z wyciągniętą kuszą za maguską.

Reevellien poruszała się ostrożnie wzdłuż ściany obserwując ledwo widoczną sylwetkę pająka, aby go obejść i zaatakować od tyłu będzie musiała po cichu obejść głazy za którymi się ukrywa i przecisnąć otworem między nimi, a ścianą.

Yoshiko zbliżała się co raz bliżej pająka, z każdym krokiem odór rozkładu stawał się większy, a potwór wciąż nie reagował na zbliżającą się jawnie kobietę. Gdy podeszła ona na dystans około 6 metrów, to od strony gigantycznej czarnej wdowy dobiegł przytłumiony odgłos przeżuwania.

Hargar i Reevellien, gdy zbliżą się na podobną odległość dostrzegą u pająka skrytego w ciemnościach poruszający się, pulsujący odwłok.