Zachariasz siedział w krzakach i chłonął szczegóły. Nie wyglądało to dobrze. Osada była dobrze zlokalizowana, bez możliwości podkradnięcia się. No, może on by dał radę, ale pozostali na pewno nie. Na atak frontalny też nie było szans, przeciwników było zbyt wielu. Nie liczył kobiet i dziatwy, co w sumie mogło być błędem podczas strategicznego planowania, bo taki łasy na mięcho bachor mógł przecież w najbardziej niespodziewanym momencie capnąć zębiskami w łydkę, a niezbyt nadobne dzikuski mogły mieć chętkę na przykład na... nabiał albo kiełbasę. Zachariasz skrzywił się, wyobrażając sobie absurdalną sytuację. Była też jaskinia i właśnie ona powinna być celem grupy. Problemem było dotarcie do niej. Niziołek starał się wypatrzyć jakąś inną drogę do dziury w zboczu niż przez wioskę. Może dałoby się obejść nieckę i opuścić wprost do jamy, albo...

- Bardin bredzisz – zestrofował krasnoluda. – Może jak planujesz tam wejść, to od razu włóż se jabłko w usta a w dupę gałązkę jałowca. Oni z pewnością tak podanym krasnoludem nie pogardzą. A pomysł z ogniem jest dobry – zgodził się natomiast z Galebem. – Płonie ognisko w lesie, wiatr smród spalenizny niesie – zaintonował fałszywie. – Taką piosenkę słyszałem od braci Flanders, Diko i Darko mieli imiona. Byli pomocnikami inkwizytora – wyjaśnił szybko. – Nie powinniśmy odpuszczać, oni są zagrożeniem dla okolicy jak sami widzieliście. A do tego mają ten wasz metal. Warto sprawdzić, nie? Wycofamy się trochę w las. Mam przy sobie trochę oleju, to namoczymy jakieś szmaty i podpalimy im ten grajdół. A potem wykorzystamy zamieszanie i dostaniemy się do jaskini. Připraveni k akci?