| Prawda to, czy fałsz? Seavel nie miał pojęcia. Na dwoje babka wróżyła, mawiano.
Cała ta sprawa wyglądała... dość dziwnie, jako że kupiec (jeśli nim naprawdę był) wiedział dużo za dużo. Oczywiście każde słowo potencjalnego zleceniodawcy mogło być prawdą, ale mogło być i tak, że posiadacz pierścienia wciska im jedno kłamstwo za drugim.
W innej sytuacji Seavel przyjąłby to zlecenie, bowiem mogło chodzić o poważną sprawę, a 300 sztuk złota piechota nie chodziło. Teraz jednak mieli do wykonania misję, a kwota... cóż... nie była taka duża, by warto było ryzykować potencjalną karierę.
Może ktoś chciał opóźnić ich misję, może ktoś chciał ich sprawdzić, a może ktoś chciał zdyskredytować samo OPM - pierścień mógł być kradziony, a oni zostaliby oskarżeni o łapówkarstwo czy paserstwo.
Czyż nie prościej byłoby dać pismo?
- Proponowałbym wrócić do bramy i oddać sprawę w ręce straży - powiedział. - Oni mają czas i więcej środków - dodał. |