Gdy Karl spojrzał na bestię uważał, że dopełnił się pewien cykl. Wrócił do domu po służbie dla Imperium jako potwór. Po to by dowiedzieć, że i jego rodzinie przydarzyły się niewyobrażalna okropieństwa i okrutności. Na końcu zginie walcząc w domu z wynaturzeniem samemu będąc ogarnianym przez mrok. Głęboko westchnął patrząc na potwora. Rozmowa z nim była niemożliwa, może to klątwa i matka zmieniała się w bestię w nocy a była człowiekiem za dnia?

Taki olbrzym nie zawiesił by obrazów na ścianach czy nie przeniósł tu łóżka. Musiał też mieć śladową inteligencję inaczej by tego nie zrobił. Nie był bezrozumny, nie mógł być. Ale czy zrozumie jego intencje? Rozpozna Karla?

Miał tyle teorii i domysłów i każdy z nich miał mierne szanse na sprawdzenie czy powodzenie. Wampir postanowił się komunikować na najprostszym poziomie. Nawet pies rozumiał pewne słowa ludzi. Pokazał na obrazy i powiedział:

- Matka. - pokazywał kolejne i wciąż mówił to samo wskazując każdy po kolei - Matka, matka, matka. - po wskazaniu ostatniego wskazał na siebie. Syn, Karl - i znów powtórzył to kilka razy - Syn, Karl, Syn, Karl. - przy czym palec zamienił się po chwili w pieści która uderzała o jego zbroję w okolicach serca.

Następnie wskazał na potwora całą pancerną rękawicą.
- Kto? Kto? Kto? - być może będą to jego ostatnie słowa nim potwór go rozszarpie. Nie miał zamiaru jednak odpuszczać.

Darował sobie długie dialogi i krótkie acz skomplikowane pytania. Jeśli monstrum przed nim cokolwiek rozumiało. To przekazał musiał być jak najprostszy. Jeśli tego nie zrozumie zostanie tylko krew i stal.