Ledwie drzwi zamknęły się za Ann, ledwie obecnie zaczęli gadać, do izby władował się zakapturzony mężczyzna. Gdy zdjął płaszcz, zaświecił im w oczy kolczugą i odezwał się w te słowa:
- Jam jest Ernest von Hore, rycerz w służbie Hrabiego. Jutrzejszy atak na bramę to podpucha jeno, by zamieszanie uczynić i odwrócić uwagę hołoty zwącej się Głosicielami. Hrabia obiecuje Wam darowanie win, jeśli skorzystacie z zamieszania i przyniesiecie mu głowę Koppa - zawinął płaszczem i wyszedł w noc. Miał jeszcze wiele miejsc do obskoczenia i obietnic do złożenia.

Nim ochłonęli, do piwnicy ukrytym tunelem wpakował się jeden z niewielu krasnoludów nadal mieszkających w mieście.
- W imieniu Towarzystwa Ochrony Zabytków Wusterburga! - zaczął - Znaczy, tego... Mój pradziad własnym toporem bramę, co ją jutro będziecie bronić, budował. A teraz bitwa tam będzie, wysadzić ją albo gorsze próbować te podłe umgi... znaczy, tego, podłe z wyłączeniem tu obecnych, wysadzać, znaczy, ją będą chcieli jak jej będziecie bronić. Zatem nie walczcie przy niej, bo inaczej, znaczy, tego, bo za zniszczenie dziedzictwa krasnoludów do księgi was osobiście wpiszę, już wy wiecie, znaczy, tego, do jakiej!

Niemalże w słowo wpadł mu niziołek, którego jeszcze chwilę temu tu nie było, zupełnie jakby był niewidzialny.
- Cyrylu! Ty, który władasz potężnym ogniem! Bo mi się z kolegami chyba źle skręciło i wulkanu nigdzie nie widzę, a pierścień potrzebuję zniszczyć, może byś mógł pomóc?

- Nie chcielibyście przejść na służbę Kislevskiemu wywiadowi? Nieźle płacą - zapytał Stirlitz, przechodzący akurat ze skrzynką pomarańczy.