Martwe Bagna pod Płaską Górą, przed południem 20 shnyk-ranu

Pierwszym co zooczył Ślepak była piękna czarodziejka. Milcarr aż westchnął i przez krótką chwilę wzroku nie mógł oderwać od niewieścich krągłosci. Gapił się przez dłuższą chwilę z gębą rozdziawioną jak wiesniak przed pałacem Katana. Ale ogarnął się po chwili, odchrząknął i spuścił wzrok. Podziękował, przeprosił i zdawkowo zrzucił swe zachowanie na rekacje po wywarze. Piękna wiedźma uśmiechnęła się tylko tajemniczo, ale zabójca już tego nie widział. Chłonął oczami wszystko wokół. Wszystko to co mu uciekło do tej pory. W końcu schował pergaminy do tub w jakiej trzymał swój własny pergamin.

Łódź leniwie odpływała od miejsca gdzie spotkali czarownicę, a Ślepak rozmyślał o tym co rzekła im wiedźma. Postanowił już, że mając w tubie klucz do skrytki khtana podejmie się próby włamania, a właściwie to wykrozsyta pergamin Cienistego Przejścia, aby wejść do tajemnego pokoju. Jego rozmyślania przerwał mu Łan:

- Tak se dumam panie mądry, coście rzekli wcześniej i se gdybam, że jakbyście potrzebowali kogo obrotnego ku pomocy, choćby coby drogę wskazać, bo przeca widzę, że na oczy słabujecie, to ja pójdę za wami. Może jak świata szerokiego zaznam to miłowanie nowe znajdę i siła w ręcach powróci jako rzekliście.

Zastanowił się nad słowami harpunnika Milcarr, spojrzał oczyma z których bielmo zeszło i przystał na Łana ofertę: - Jeśli tego chcesz Łanie, to rusz ze mną. Powiadam ci jednak, że droga to prosta i usłana kwiatami nie będzie, ale miski strawy i kąta do spania nie powinno Ci zabraknąć. Niech na Surrelion prowadzi i łaskami obdarza.