Mostek Kombajnu, 15.08.2181, 15:19

Francisowi nogi ugięły się tym bardziej, gdy zobaczył wątpliwości na twarzy załogi. Wcale nie dziwił się O’Brienowi, gdy ten udał się do swojej kajuty. Też miał ochotę zniknąć z mostku, ale jego ciało wciąż było zmrożone, a spojrzenie uparcie utkwione w ekranach komputera pokładowego. Gdyby znajdował się na statku badawczym BionTechu, pewnie spokojnie czekałby teraz na decyzję kapitana i ewentualne zabezpieczone resztki biologiczne rozbitka do analizy, jeśli w ogóle byłoby to potrzebne. Znajdował się jednak na kometowym kombajnie, wśród zwykłych robotników, których pensja na pewno nie pokrywała ochronę nerwowych naukowców. Wciąż jednak, z tyłu jego głowy, odzywał się cichy, irytujący, moralny głos. Nieznośnie podobny do głosu jego ojca.

Zostawisz tak człowieka w pustce kosmosu?

Spojrzał na dwójkę pozostałych na mostku załogantów Almayera. Nienawidząc głosiku z tyłu jego głowy i nie wierząc w to co właśnie miał zamiar powiedzieć, westchnął i zebrał myśli raz jeszcze. Otworzył usta i starając się brzmieć jak najpewniej powiedział:

- Jeśli przechwycilibyśmy kapsułę, to może… może moglibyśmy, w razie czego oczywiście… przetrzymać w śluzie cokolwiek, znaczy kogokolwiek, kto by tam był, a mógł stanowić zagrożenie – te ostatnie słowa zabrzmiały jednak wyjątkowo niepewnie.

Wyprostował się, znów próbując dodać sobie odwagi i nie patrząc w oczy załodze czekał na ich odpowiedź.