| Mag pożegnał ją więc odpowiedziała skinieniem głową, ot by nie wypaść na nieuprzejmą coś jej mówiło, że nie powinna irytować tego człowieka, przynajmniej na razie.
Jednak to elf-powiernik pochłaniał lwią część jej uwagi. Po raz pierwszy od dawna poczuła się niepewnie. Medalion na jego szyi, aż za dobrze widoczny przyciągał jej wzrok i jednocześnie raził ją. Nigdy nie nosiła swojego tak jawnie, zawsze był ukryty pod bluzką, tuż przy skórze. Nie wiedziała właściwie czemu go chowała. Może wynikało to z jej własnej niepewności co do natury wisiorka. Z jednej strony ślepo wierzyła w Wilka, z drugiej pamiętała słowa matki nazywającej go szaleństwem. Być może ten elf mógł rozwiać jej wątpliwości. Tylko czy ona naprawdę tego chciała?
Przysiadła się, bez słowa bo nie bardzo mogła coś wyksztusić. Zbyt wiele wysiłku musiała włożyć by zachować spokojny, kamienny wyraz twarzy, bała się, że głos który wydobyłby się z jej gardła zdradziłby targające nią emocje. Po raz pierwszy od bardzo dawna czuła się niepewnie i nie podobało się jej to.
- Czym mogę służyć?- zapytał z uśmiechem.
Wiele odpowiedzi przemknęło jej przez myśl. Poczynając od „Przestań się szczerzyć bo zarobisz w zęby.” po „Czy znasz Wilka?”. Mężczyzna przed nią wciąż przyglądał się jej nawet tego nie ukrywając, przez co czuła coraz silniejszy napad nieśmiałości. Irytowało ją to. By nie przedłużać krepującej ciszy zebrała całą swoją siłę woli i przemówiła.
- Gapisz się na mnie. – powiedziała neutralnym tonem sugerując, że oczekuje wyjaśnień, jednocześnie taksując go uważnym spojrzeniem, usiłując zapamiętać jak najwięcej szczegółów jego wyglądu. |