Posterunek policji w Wolfsburgu, 19 lipca 1920
W pierwszej chwili zamarłem w pełnym zaskoczenia bezruchu próbując zrozumieć, co napotkany w budynku czarnoskóry mężczyzna do mnie mówi. Niewyspany i wciąż zdenerwowany po wstrząsających wydarzeniach minionej nocy, nie rozpoznałem go w pierwszej chwili - co zresztą nie powinno dziwić, bo przeczytałem swego czasu w naukowej publikacji, że mózgi białych ludzi postrzegają Murzynów jako istoty niemal identyczne.
Johny Goodman! To musiał być Johny, jeden z bardzo niewielu czarnoskórych, których przyszło mi poznać bliżej i w gruncie rzeczy całkiem przyzwoity i nawet inteligentny człowiek.
Pojęcia nie miałem, dlaczego teraz zachowywał się jak wielki głupek, ale szybko złożyłem to na karb zmiennej osobowości osobników jego rasy.
- Konstablu, ja znam tego człowieka! - rzuciłem w stronę najbliższego policjanta - Udzielałem mu swego czasu medycznej pomocy. Jeśli twierdzi, że przyjechał tu przywieźć mi jakąś książkę, to gotów jestem za niego poręczyć, za wyjątkiem wpłaty kaucji, aż tak dobrze się nie znamy.
Później składałem to rzecz jasna na karb skrajnego przemęczenia i stresu, ale wówczas, w zagraconych ścianach posterunku, opowieść Goodmana o przeznaczonej dla mnie książce w zestawieniu z kradzieżą książek poprzedniego dnia z biblioteki sprawiła, iż z miejsca zacząłem podejrzewać poczciwego Murzyna o związek z tą sprawą.
- Lecz nie przybyłem tutaj składać poręczeń za zbłąkanych obieżyświatów! - dodałem natychmiast stanowczym tonem, skupiając swoją uwagę na osobie mundurowego - Chciałem złożyć zawiadomienie o niesłychanym występku, który miał miejsce minionej nocy. Ktoś włamał się do mojego domu i dokonał zuchwałej kradzieży!