Franek opuszczał komisariat, przedstawiając mało ciekawy wygląd. Na twarzy kwitł w najlepsze kilkudniowy zarost. Koszula przesiąkła potem, co nawet jemu dawało się już we znaki. Marynarkę trzymał tylko w ręku, co dodatkowo działało na niekorzyść jego imidżu.

Był zmęczony. Nie twardą pryczą czy paskudnym jedzeniem, nawet jak na standardy francuskiej kuchni, pełnej żab i ślimaków. Był zmęczony porażką, która wciąż nie dawała mu spokoju i tym, że naraził Annabelle na kilka dni spędzonych w celi, gdzie kobieta taka jak ona, nie powinna się nigdy znaleźć.

- Nie wiemy kto to - odpowiedział na pytanie o Wengera. - Wiedział kim był Jolliot. Jego zachowanie wskazywało na to, że chce go uprowadzić. Sprzedał profesorowi jakąś bajkę o porwaniu jego żony i próbował go wywieźć bez porozumienia z nami, czy nawet komendantem. Śmierdzi na odległość niemieckim szpiclem, ale tak naprawdę nie wiemy.

Adamski celowo pominął kwestię strzelaniny, choć Francuz musiał o niej wiedzieć. Teraz myślał głównie o Anglii. Nigdy tam nie był. Czy ucieczka jest naprawdę potrzebna? Może mógłby się przydać tu, na miejscu? Przecież na Wyspach też nie dadzą mu broni do ręki, nie pozwolą wstąpić do wojska i walczyć na froncie. Znów ma się bawić w szpiega tajemniczej agencji?

Na pytanie o ciężką wodę dał odpowiedzieć Annabelle, bądź co bądź swojej przełożonej. Była to jedyna część operacji, która powiodła się całkowicie, więc to ona powinna mieć przywilej poinformowania o tym. Dalszą drogę samochodem postanowił przemilczeć...