Jaskinie goblinów

Brak doświadczenia taktycznego i bojowego dawał się teraz medyczce we znaki, ale nawet ona zdawała sobie sprawę, w jak kiepskim położeniu się teraz znajdowali. Toteż słuchała uważnie słów elfki, zdając się na doświadczenie najemniczki. Coraz bardziej żałowała, że nie została przy wozie z Inez. Kiedy Davandrell objaśniała im plan działania, Melissa przytoczyła do pasa swój buzdygan i znów sięgnęła po łuk. Wolała nie plątać się pod nogami bardziej doświadczonym wojownikom.

Lennard korzystając z tego, że trzymali się nieco z tyłu. Wyszeptał do niej.
- Pani, powinniśmy się wycofać, zanim stanie ci się krzywda. Wracając po własnych śladach, bez problemu znajdziemy drogę na zewnątrz. - Melissa spojrzała na swojego ochroniarza i przecząco poruszyła głową szeptając. - Nie, nie zostawimy naszych towarzyszy w tej sytuacji. Być może ja nie na wiele się przydam, ale wasze wsparcie będzie miało znaczenie. Jak tylko Goli i Magnus ruszą na gobliny, ruszycie za nimi. Ja będę się trzymać z tyłu i strzelać z łuku To jest rozkaz. - Głos dziewczyny był stanowczy. Lennard nie był zachwycony i nie próbował tego ukrywać, ale skinął posłusznie głową. - Jak sobie życzysz, moja pani, ale w razie gdy znajdziesz się w bezpośrednim niebezpieczeństwie, wycofamy się by cię chronić. - Mówiąc to, odwrócił się do brata, by przekazać mu instrukcje Melissy.

Ona sama westchnęła tylko cicho. Była spokojna, jak zawsze. To nie tak, że nie odczuwała strachu, choć to chyba nie było właściwe określenie na to co czuła, zdawała sobie sprawę, że zagrożenie jest realne i go nie lekceważyła. Ale nigdy w takich sytuacjach się nie denerwowała, czy panikowała. Będzie co ma być.