Cuchnący półmrok goblińskiej jamy

Walki w pieczarze - chaotyczne w swej naturze i trudne do ogarnięcia myślą przez wzgląd na półmrok i ruchliwość goblinów - wciąż trwały. Greta straciła z oczu część swoich kompanów, trzymając się Olgi i jej odważnego psa. Zajadłość, z jaką tropicielka rzuciła się na zielonoskóre kreatury, jej szaleńcza bitność i zajadłość trąciły znajomą nutę w duszy Grety. Olga walczyła niczym istota obdarzona błogosławieństwem Karnosa i jej zaciekłość z miejsca udzieliła się samej Grecie.

Wydając z siebie zduszony okrzyk Herschel rzuciła się do przodu biorąc z całych sił zamach ramieniem i mierząc ostrzem topora w cielsko uwolnionego z klatki wilka. Zaiste, sam Taal musiał mieć w tej bitwie swój udział, skoro w miejscu tchórzliwych pokurczy umieścił półdzikie drapieżniki nie znające trwogi ani litości. Wilki, choć niekoniecznie gotowe na walkę do śmierci, pozwalały żywić nadzieję na dłuższy pojedynek od skrzeczących panicznie goblinów.

Z umysłu Grety zniknął najmłodszy z Lommów, przepadła budząca sekretne emocje Davandrell i cała reszta świata. Liczyły się tylko lśniące żądzą krwi bursztynowe ślepia i błysk białych kłów.

Rozpoczął się uświęcony taniec Karnosa.

Mistrzu, pozwolę sobie wrzucić od razu deklaracje na kilka rund, jeśli sytuacja nie wymusi znienacka ich zmiany. Jak długo Greta nie odniesie poważnych obrażeń, a gobliny nie zaczną stwarzać niebezpieczeństwa, łowczyni będzie atakować wilki. Do momentu odniesienia obrażeń przez moją pupilkę chciałbym zadeklarować korzystanie z akcji złożonej „Szaleńczy atak” (jeśli mechanika Twojego wariantu WFRP to dopuszcza).