Obserwując druida mistrzowie odbierali zmysłem magicznym duże ilości energii, jakie spływały wprost do ciała druida. Ten nie przerywał swojego tańca jeszcze przez kilkanaście minut.
Zygfryd znał te kroki – nie tyle cały ich układ, ale sposób poruszania się, charakterystyczny dla tańców prymitywnych. Nie miało to nic wspólnego z współczesnym, dworskim sposobem pląsania. Gestykulacja była stonowana, bardzo płynna i spójna z możliwościami ludzkiego ciała.

Zmysł magii, który przecież nie u każdego uczonego był obudzony, a co dopiero odpowiednio wykształcony, wskazywał czarodziejowi i nekromancie, że po zakończeniu rytuału polanę zalała fala energii porównywalna do potężnego powiewu wiatru lub osunięcia ziemi. Rozpłynęła się ona jednak nie znajdując oporu i las powrócił do stanu równowagi. Święty gaj wciąż emanował magią, ale już nie w ostentacyjny i przytłaczający sposób.

Gdy druid obrócił się ku trzem wędrowcom i przywitał się gestem uniesionej dłoni, Krugan wysforował się na przód. Zamierzał przywitać się w sposób poznany podczas lektury ksiąg religioznawczych, jeszcze w czasach nowicjatu.
Następne kilka kroków obudziło w nim poczucie bezpieczeństwa, po czym, gdy zdał sobie z tego sprawę, nieco się zaniepokoił. Zorientował się bowiem, że dostał się pod wpływ magii, której dotąd nie znał.

- Zostańcie, gdzie jesteście. Doprawdy specyficzna z was grupa. Będziemy rozmawiać na odległość – zaapelowaał druid.
Wtedy krasnolud przypomniał sobie, że faktycznie nie powinien wkraczać do świętego gaju przed powitaniem i uzyskaniem zaproszenia. Zdając sobie sprawę z poczynionego afrontu, ale również z braku możliwości zlokalizowania granicy gaju, uczynił znany gest powitania stojąc we wskazanym miejscu.

Druid uśmiechnął się odwzajemniając charakterystyczne powitanie.
- Czego tu szukacie? – Zapytał w końcu.