Dunin-Wilkosz od zawsze był pragmatykiem. Szukał w pudle grupy, która pozwoli mu przetrwać. Dwie samice, rudy goryl, staruch, cherlak i kozojebca mogli mu poderżnąć gardło w śnie, ale przynajmniej żadnemu z nich nie musiał obciągać pod celą. Przypadkowo przez swoją niechęć do robienia laski, trafił na bandę niezłych zbirów i cwaniaków. Aparatu mowy używał więc tylko w sytuacjach gdy Zmorę pakowano do izolatki, albo Wiśniewski za długo czekał na kolanoskopię. Wtedy jedna rozmowa z naczelnikiem załatwiała sprawę, skracano kary, przyśpieszano procedury.
Teraz, po dwóch latach spędzonych w betonowej klatce klęczał na czworakach w ciemnościach, walcząc o oddech. Po drodze, biegnąc jak szaleniec zgubił płuca. Gdy w końcu udało mu się zaczerpnąć tchu zwymiotował więziennym żarciem prosto w mokrą trawę. Gdzieś w oddali strzeliła błyskawica, z drugiej strony rozbłysły więzienne reflektory. Przed nimi rozciągał się ciemny las, pierwsze miejsce gdzie zacznie się obława. Wilkosz wstał, poprawił więzienny drelich, jakby to był szyty na miarę garnitur. Rękawem przetarł resztki niestawionego żarcia.
- Wiem, że mi nie ufacie, ale na litość boską, mogliście mnie uprzedzić, że uciekacie.
Dopiero po chwili prokurator zarejestrował co powiedział Ryży.
- Zaraz, jaki piorun, jaki transformator, jakie ciuchy? Chcesz powiedzieć, że…
Spojrzał na Zmorę, tylko ona miała takie wpływy w półświatku by zorganizować taką akcję.
- To nie twoi ludzie spowodowali awarię? Nie ma żadnego miejsca zbiórki, helikoptera, albo chociaż pieprzonej furgonetki? Powiedz mi Wegner, że to nie było spontaniczne, że mamy jakiś plan.