Pościg na lombardzkich bezdrożach

Alpejczyk już od pewnego czasu rozmyślał o rozbicu obozu, ale widząc uparcie prących do przodu Polan wstrzymywał się z decyzją o popasie. Dopiero po uwadze Blancharda, popartej przez Yurana, nakazał się zatrzymać. Ludzie sprawnie zaczęli rozpinać pałatki między dzikimi drzewami, które kiedyś zapewne były oliwnym zagajnikiem. Barthez podszedł do tropieicieli mruczących coś między sobą w ojczystym narzeczu i zapytał w borkańskim, którym obaj Polanie mówili nader sprawnie:

- Ulewa nie rozmyje śladów?

Obaj tropicieli usmiechnęli się lekko, jakby kpiąc z niewiedzy helwety.

- On idzie jak dzik - mruknął większy Yuran - Spokojnie, połamanych gałązek deszcz nie zmyje.

-Jest wściekły, to da się poznać po śladach - dodał młodszy z braci Dragan, zresztą bardziej utalentowany jako tropiciel - Na dodatek ma ciężki plecak, to mocno pogłębia trop. O ile nie lunie, o brzasku pojdziemy za nim jak gendos za odyńcem.

- Oby. - dodał spokojnie Barthez: - rozpalcie ognia, ale dyskretnego, co by nie znała cała okolica o obozowisku.

- Da się zrobić - stwierdził Dragan - napalimy ognia w dołach, takich o by zug miały, a brwion naniesiemy, co nie dymią zbytnio. Nie będzie znać nic, chyba że kto blisko podejdzie.

Alpejczyk kiwnął z przyzwoleniem głową, po czym nakazawszy przerwać rozkładanie obozu zebrał całą grupę i krótko oświadczył:

- Jest nas dziewięcioro i w obliczu potencjalnego zagrożenia nie mam zamiaru robić wyjątków dla nikogo. Wartujemy wszyscy, pierwsza wachta Marco, sierżant Angeline i Blanchard, druga Dragan, Ludovic i pan Leon. Trzecia zmiana pozostali: Yuran, ja i (tu nazwisko drugiego Sanga) To wszystko, chyba, że są jakieś pytania.