Było tak pięknie... było. Do czasu psionicznego ataku na jego biedne zmysły. W sumie mógł się tego spodziewać, co nie? Wiedział, że coś jeszcze się spierdoli. No i się spierdoliło na całego. Wręcz wzorcowo i podręcznikowo. To jest gdyby ktoś chciał pisać o tym książkę.

W sumie mógł zaliczyć sobie nową zasadę do kolekcji, albo i dwie.

Cytat:

" Z.N.341: Jeśli coś może się spierdolić zawsze spierdoli się jeszcze bardziej. Z.N.341a: Ostatecznie największe spierdolenie przyjdzie ze strony Rihi'Narjańskiej. "

Teraz jednak dochodził do siebie sprawdzając stan zasilania w blasterach i widząc, że były na wyczerpaniu zmienił baterie, te 'puste', wrzucając je do torby, a właściwie bocznej kieszeni. Druga zmiana zasilania w całej tej zabawie... trza, będzie 'nabić'.

- Psionika...

Było to jedyne, chłodne o ciężkich nutach mogących znaczyć wszystko na przodzie z niezadowoleniem słowo co wyrwało się z jego ust. Nie był zadowolony.

Jak nic mieli na pieńku z dużą frakcją jeśli tylko poświęcili dość czasu i wysiłku by ich spamiętać. Mało prawdopodobne, ale ryzyko było. Była też szansa wybrnięcia z tego szamba, ale naprawdę na wszystko co młode i zgrabne wolałby by Semuztekowie ich nie przyuważyli jako element zewnętrzny i zarejestrowali ich tylko jako bezimiennych członków Rodziny Colombo o których się zapomina w ferworze walki mając na uwadze by ich ustrzelić, a nie zapamiętać. Wszak, po co zapamiętywać kogoś kogo chce się zabić, nie?

To że czuł się gówniany worek treningowy sadysty nie pomagało w żadnym przypadku.