Okazało się, że właściciel gównosklepu mieszkał w pobliżu i to właśnie on ze swoją babą postanowił sprawdzić, kto grzebie w jego badziewiu. Wykazał się tym samym większą odwagą niż rozumem. I zarazem miał kurewskiego farta. Gdyby trafił na uzbrojoną Martę z nieco większą ilością czasu, jego dane ozdabiałyby najbliższe wydanie lokalnej rubryki kryminalnej. A tak, to musiała czym prędzej spierdalać. Nie było co kusić losu, po ich ucieczce z mamra psiarskie mogły węszyć po okolicy.

***

Kiedy "Zmora" wybiegała z budynku, zobaczyła wygrażającego się i przebierającego prędko nogami karakana, w którym rozpoznała więziennego popychla - Stęchę. Następny w kolejności szybki rzut oka na Wilkosza spowodował, że na jej twarzy przelotnie wykwitł perfidny uśmieszek. Żałosne więzienne popychadło zdołało bowiem sprzedać kosę prorokowi, czyniąc z niego lamusa pierwszej klasy.

Kiedy oddalili się wystarczająco, ze strony Wiśni padła propozycja ogarnięcia jakiejś bryki. Wegner rozejrzała się po okolicy i zrobiła na chwilę kwaśną minę.

— Ale zdezelowane graty... ale chuj. Nie ważna marka, bylebyśmy się tam jakoś wszyscy upchali. Wywalaj chama czarodzieju.

Zachęciła towarzysza do kradzieży.

Kiedy prorok skomplementował jej wygląd, tylko nieznacznie poruszyła kącikiem ust.

— Masz fart — rzekła głosem chłodnym niczym Suwałki w lutym. — Dzisiaj cię nie zabiję, bo rozjebałeś mnie tym, że dałeś się elegancko urządzić temu dolaskorosłemu cwelowi Stęsze. Stęchsze?... Czy jak to się tam kurwa odmienia. Jebać. W każdym razie za murami byś miał przypał na długie miesiące.