| Rupert na widok takiego postępowania powoli wpadał w złość. Wlepił swe oczy płonące wściekłością w mówcę, tonem spokojnym lecz przesiąkniętym ironią zwrócił sie do niego. Mówił głośno, niemal krzyczał.
-Tak łatwo wydajesz wyroki? Skąd czerpiesz, o wszech wiedzący, swą nieograniczoną wiedzę? A może prawdziwy porywacz cię o to poprosił? A ty omamiony złotem pleciesz te bzdury. Sprzedałeś niegodziwcze siebie, swych najbliższych i wszystkich tu zgromadzonych! Jesteś narzędziem chaosu nie wiedząc o tym! Na Świetą Bramę! Takich jak ty powinno się odseparować!
Teraz zwrócił się do tłumu. Starał się przemawiać donośnie, a aby wzmocnić wydzwięk słów gestykulował, podkreślając najważniejsze zdania.
-Czy jesteście już aż tak zrozpaczeni, że wierzycie w bełkot tego szaleńca!?!
-Ta dziewczyna jest jedną z was!! Przecierz ten gnojek mógłby wybrać sobie każdego z was na swą ofiarę. A wiecie czemu tego nie zrobił? ... Bo wy macie bliskich, którzy by was poparli, a ta młoda osóbka ich nie ma! Jej ojciec JEST TYLKO ŚWIADKIEM!! Widział on coś co z pewnością pracodawcy tej gnidy się nie podoba! Czy nie widzicie tego, że to zemsta!?!
-Do miasteczka zakradło się zło! I tylko razem możecie stawić mu czoła! Chaos jedynie czeka, aż się podzielićie, będziecie stanowić łatwy cel. Tak samo robią wilki! Rozbijają stado na części po to aby łatwiej wybić poszczególne sztuki!
-Kogo znacie lepiej! Jego!? Czy ją!?
__________________
Świerszcz śpiewa pełen radości,
a jednak żyje krótko.
Lepiej żyć szczęśliwym niż smutnym. |