Fala

Świat snów zawsze fascynował Zuri. Tajemniczy, nieuchwytny, bezkresny, czasami groźny i niebezpieczny, ale zawsze piękny. Jak bezkresny ocean, w którym odbijają się gwiazdy. Ocean gotowy pożreć i pochłonąć lub pomóc i zachwycić. A Ayo poruszała się po tym oceanie tak, jakby była jego częścią. Zuri wydawało się to zachwycające, ale też zupełnie naturalne, jak ptasi trel czy zapach kwiatów. Gdy Ayo śniła skulona na kanapie antykwariatu, Zuri tworzyła. Nie miała zbyt wiele narzędzi dookoła siebie, ale na strzępku papieru, których nigdy nie brakowało w tym miejscu, powstała rozgwieżdżona kobieca sylwetka spacerująca po bezkresnym, nocnym oceanie utkanym z cudzych snów. Rysunek mógł być o wiele bardziej dopracowany, ale Zuri i tak bez słowa podała go Ayo, gdy ta już się przebudziła.
- Jak ktoś mojemu wujkowi doniesie, że się prowadzam po ruderach ze starymi brodaczami to... To ty się tłumaczysz, nie ja — zaśmiała się wdzięcznie, zupełnie niezmartwiona takim stanem rzeczy. Była gotowa podążyć do klubu, zanurzyć się w świecie po drugiej stronie światła lub przynajmniej zobaczyć kawał rudery, która prawdopodobnie aż błagała o artystyczną interwencję.